Αυθαιρεσία Καθηγητών, “Φοιτητική Βία”: Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος;

Στη δημόσια παρέμβαση μου με τίτλο “Λέβητες και βαλβίδες - Στα όρια της “καθηγητικής αυθαιρεσίας” και της “φοιτητικής βίας"  που απευθυνόταν στους συναδέλφους και τους φοιτητές του Τμήματος υποστήριζα μεταξύ άλλων πως επειδή το Δημόσιο Πανεπιστήμιο «δεν έχει μηχανισμούς προστασίας από την “καθηγητική αυθαιρεσία” και την “φοιτητική βία” ή θα θεσπίσουμε τέτοιους μηχανισμούς στα πλαίσια ενός ειλικρινούς διαλόγου και μιας συμφωνίας κυρίων μεταξύ δασκάλων-μαθητών ή θα συνεχίσουμε να ζούμε φαινόμενα φοιτητικής βίας, που θα αιτιολογούνται ως συνέπεια της καθηγητικής αυθαιρεσίας, και από την άλλη φαινόμενα καθηγητικής αυθαιρεσίας που θα αιτιολογούνται ως συνέπεια της φοιτητικής βίας, με πολύ πιθανή την υπολειτουργία, αλλά ακόμη και την καταστροφή του συστήματος.»

Το παραδείγματα αυθαιρεσίας από πλευράς των καθηγητών πολλά.  Η αυθαιρεσία αυτή εκδηλώνεται χρόνια τώρα με διάφορους τρόπους. Χαρακτηριστικά παραδείγματα περιλαμβάνουν: μη τήρηση ωραρίου, μη τήρηση
υποχρεώσεων προς του φοιτητές, πλημμελής εκπαιδευτική διαδικασία, μη εφαρμογή του κανονισμού λειτουργίας του Τμήματος και  του Ιδρύματος, ακόμη και μη εφαρμογή νόμων της Πολιτείας. Τα παραδείγματα που βρήκαν το φως της δημοσιότητας πολλά. Προσωπικά έχω καταγράψει και δημοσιοποιήσει διάφορα τα τελευταία δέκα χρόνια. Ούτε η δημοσιοποίηση των περιπτώσεων αυτών στάθηκε ικανή να βάλει φραγμό στην αυθαιρεσία των καθηγητών. Και το πιο σημαντικό, το Δημόσιο Πανεπιστήμιο δεν κατάφερε να δημιουργήσει ή να ενεργοποιήσει τους μηχανισμούς προστασίας από τέτοια φαινόμενα. Τις συνέπειες τις πληρώνει σήμερα το Πανεπιστήμιο και η χώρα.

Από τη μεριά τους οι φοιτητές είναι αναμενόμενο να αναζητούν, μέσα σε ένα τέτοιο περιβάλλον, τρόπους που θα τους επιτρέψουν να αυθαιρετούν, δηλαδή να μην τηρούν τις υποχρεώσεις τους, να μην τηρούν τους κανονισμούς λειτουργίας του Τμήματος και του Ιδρύματος ακόμη και τους νόμους της Πολιτείας. Μεγάλωσαν και ζουν μέσα σε ένα περιβάλλον που όχι μόνο τα ανέχεται όλα αυτά, αλλά πολλές φορές και τα επιβραβεύει. Τους το έμαθαν οι δάσκαλοι τους. Βλέπουν χρόνια τώρα πως αυτοί δεν έχουν συνέπειες για τις πράξεις αυτές και δικαιολογημένα αναρωτιούνται γιατί θα πρέπει να έχουν οι ίδιοι.

Υπάρχει όμως μια διαφορά. Το σύστημα δεν επιτρέπει σε ορισμένες περιπτώσεις στο φοιτητή να αυθαιρετήσει, έτσι απλά. Δεν του επιτρέπει, για παράδειγμα, να μην συμμορφωθεί με τον κανονισμό του ορίου δήλωσης μαθημάτων, έστω και αν ακόμη έχει τα επιχειρήματα του όπως τα έχουν και οι δάσκαλοι του για όλες εκείνες τις αυθαιρεσίες τους, μικρές και μεγάλες. Τότε, καταφεύγει στη βία της κατάληψης.

Έχετε καμία αμφιβολία ότι οι φοιτητές μας δεν θα κατέφευγαν στη βία της κατάληψης αν μπορούσαν να αυθαιρετήσουν με τον τρόπο των δασκάλων τους;

Όταν ένα νόμισμα είναι κάλπικο και οδηγεί τη χώρα στην χρεοκοπία (θεσμών) δεν αποσύρεις μόνο τη μία όψη. Αποσύρεις το νόμισμα.

Η αυθαιρεσία των δασκάλων είναι όχι μόνο πιο επιζήμια από τη “φοιτητική βία”, αλλά και υπεύθυνη σε ορισμένες περιπτώσεις για αυτή.