Αναμφίβολα
βρισκόμαστε σε μια άνευ προηγουμένου κατάσταση και η αντιμετώπιση των συνεπειών
της από την Πανεπιστημιακή κοινότητα επιβάλετε.
Είναι
όμως απορίας άξιο το γεγονός ότι σπεύδουμε να αντικαταστήσουμε τη γνωστή
εκπαιδευτική διαδικασία με προχειρότητα στην οποία η πίεση της γρήγορης λήψης
αποφάσεων μας επιβάλει.
Άκουσα
πως έγιναν μαθήματα εξ αποστάσεως την Πέμπτη και Παρασκευή 5 και 6 Μαρτίου όταν
ακόμη είχε ανακοινωθεί μια διακοπή λειτουργίας 2 ημερών. Και είναι λογικό να
αναρωτηθείς. Μα δεν χάσαμε άλλες εποχές μαθήματα; Γιατί αυτή η πρεμούρα να υποκαταστήσουμε
την πρόσωπο-με-πρόσωπο διδασκαλία με την εξ
αποστάσεως;
Εξετάσθηκε
το σενάριο να παραταθεί το εξάμηνο και να συμπληρωθούν τα μαθήματα με έναρξη
μέσα Μαΐου μέχρι τέλους Ιουνίου και ίσως και λίγο Ιούλιο και να πάμε σε μια
εξεταστική τον Σεπτέμβριο, για να διαφυλάξουμε με τον τρόπο αυτό το επίπεδο της
εκπαιδευτικής διαδικασίας; Μετά από μια πανδημία μην μου πείτε “μα θα χάσουμε
το καλοκαίρι μας!”
Πανδημία
έχουμε με πολύ μεγάλες και σε πολλές περιπτώσεις μη αναστρέψιμες συνέπειες. Μπορούμε
και επιβάλλεται να δεχθούμε κάποιες εκπτώσεις. Μπορούμε να πάμε σε 10 εβδομάδες
μαθημάτων, αλλά ουσιαστικών παράλληλα με την εργαστηριακή εκπαίδευση και με την
ουσιαστική συμμετοχή των φοιτητών μας. Και είμαι σίγουρος πως και αυτοί δεν θα
έχουν πρόβλημα με την μια χαμένη εξεταστική.
Τα
ερωτήματα με το προτεινόμενο μοντέλο είναι πολλά. Θα αναφέρω ένα.
