"Δάσκαλοι" και "Οπλαρχηγοί"

"Είναι απογοητευτικό όμως για τη χώρα και το μέλλον της,  ακόμη και μέσα στα Πανεπιστήμιά μας, στους κατ’ εξοχήν χώρους που θα έπρεπε να καλλιεργείται η κριτική σκέψη και η αντιμετώπιση των προβλημάτων μέσω του ορθού λόγου να μην καταφέρνουμε εμείς οι μεγαλύτεροι να εκπαιδεύσουμε νέους ανθρώπους να μάθουν να συζητούν, να πείθονται και να πείθουν, αντί απλά να αναλώνονται σε «ηρωικές μάχες» "διαπιστώνει συνάδελφος σε παρέμβαση του στη σημερινή ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ.

Και αναρωτιέμαι. Δεν είναι βασική προϋπόθεση για να διδάξεις αποτελεσματικά κάτι, να το κατέχεις καλά και να έχεις πεισθεί για την αποτελεσματικότητα του μέσα από την εφαρμογή του στην καθημερινή σου πρακτική;

Και αν υποθέσω πως συμφωνούμε σε αυτό, τότε ίσως και να αποτελεί
εξαίρεση η προχθεσινή «συζήτηση με επιχειρήματα»  μεταξύ των δασκάλων για την διαμορφωθείσα κατάσταση, όπου η διατύπωση μιας διαφορετικής πρότασης δέχθηκε τέτοια φραστική επίθεση από την πλειοψηφία, πριν ακόμη ολοκληρωθεί και με κύριο επιχείρημα πως η πρόταση «αναγκάζει τους οπλαρχηγούς να κατέβουν από τις πολεμίστρες τους».

Και όταν η πρόταση αυτή διατυπώθηκε γραπτά και με επιχειρηματολογία, δεν εκφράστηκε ούτε ένα αντεπιχείρημα, ούτε καν αναπτύχτηκε η επιχειρηματολογία της άλλης πλευράς, αυτής της πλασματικά διαμορφούμενης πλειοψηφίας, αυτής ακριβώς για την οποία κατακρίνουμε  τους φοιτητές μας. Δεν ακούστηκε ούτε καν η επιχειρηματολογία των «οπλαρχηγών».

«Ο νεαρός που θα βάλει αλυσίδα στο σχολείο του ή τη σχολή του είναι απόλυτα συμβατός με την εθνική μας αφήγηση, αφού συνεχίζει τον αγώνα της γενιάς του πολυτεχνείου, των οπλαρχηγών του 21 ή και γιατί όχι του Λεωνίδα στη μάχη των Θερμοπυλών, εκφράζοντας μια λογική σύμφωνα με την οποία, η διαπραγμάτευση, η επιχειρηματολογία, ο ορθός λόγος τελικά θεωρείται ότι οδηγεί μόνο σε ντροπιαστική ήττα, ο ηρωισμός ανάγεται σε αυτοσκοπό και η επίλυση των προβλημάτων που προκύπτουν, δευτερεύον θέμα.»

Απλά να υποθέσω πως οι δάσκαλοι δεν έχουν επηρεαστεί από αυτή την «εθνική μας αφήγηση; από την γενιά του Πολυτεχνείου;»  Αυτοί; που είναι η γενιά του Πολυτεχνείου. Αυτοί που φέρουν την κύρια ευθύνη για την καταστροφή της χώρας. Ή μήπως είναι τα παιδιά μας που την καταστρέψανε;

   

Είμαι στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο από το 1976 και δεν μπορώ να κλείσω  τα μάτια σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις "ανορθολογικής πολιτικής βίας" που δεν πηγάζουν από νέους ανθρώπους αλλά απο τους δασκάλους (και εδώ διαφωνώ με τον συγγραφέα που βλέπει μόνο την ανορθολογική πολιτική βία μόνο από την πλευρά των νέων). Και είναι αυτές που έφεραν το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο και τη χώρα στη σημερινή κατάσταση. 

Η ιστορία έχει δείξει ότι οι νέοι μιμούνται τους δασκάλους τους. Δεν μπορείς να διδάξεις πρακτικές που δεν συμβαδίζουν με αυτές που εσύ εφάρμοζες και εφαρμόζεις στην καθημερινότητα σου. Και αν προσπαθείς να το κάνεις για άλλους λόγους, απλά δεν είσαι αποδοτικός.

Καλή  μας βδομάδα

Κλεάνθης Θραμπουλίδης