Επικαιρικό

Του Βαγγέλη Στεφανόπουλου *

Αναρτήθηκε στο Πανεπιστημιακό ΒΗΜΑ (TOVIMA), 24/3/2019

Χρόνους τρείς μετά την αμαρτία που την είπανε "πρώτη φορά αριστερά" και "ηθικό πλεονέκτημα" ο τρίτος στη σειρά μινίστρος της παιδείας ώρα τινά πρωινή αναφώνησε I have a dream! Ωχ, ακούστηκε από τα χείλη της Παλλάδας από την κορυφή του στύλου της στην είσοδο της Ακαδημίας, τσουνάμι έρχεται. Και συνέχισε ο μινίστρος: με την ανατολή του 2020 ο τριτοβάθμιος κύκλος σπουδών παρέχεται μόνο από τα Πανεπιστήμια-ΑΕΙ. Καταργώ τα ΤΕΙ και τα ΙΕΚ. Μόνο Πανεπιστήμια. Ψάλτε
παιάνα και στρωθήτε στη δουλειά να διαμορφώσετε σχέδια. Τι παιάνα και αηδίες ετοίμαζε κομμό, είπε η Αθηνά στον Απόλλωνα, στον άλλο στύλο αυτός, επίσης στην είσοδο της Ακαδημίας, και ενημέρωσε και τους τρείς μεγίστους φωστήρας της τρισηλίου Θεότητος ότι έχουμε ανασυγκρότηση-αναδιάρθρωση-αναταραχή-ανακαταβάθμιση-πάρτι-δεν ξέρω τι θα είναι αυτό, στην παιδεία. Νισάφι πια με αυτά τα όνειρα, ακόμα δεν βάλανε μυαλό.

Και κύλησε ο καιρός και το όνειρο παραγματώνεται σιγά-σιγά με διάλογο, καθρεφτάκια, δημοκρατία, πολύχρωμες χάντρες, αλισιβερίσι και σουλτανικά φιρμάνια αφού η δημοκρατία του ενός ή των λίγων είναι περισσότερο δημοκρατία από την άλλη δημοκρατία. Αυτά σκεφτόμουν χθες, απόγευμα Σαββάτου, περπατώντας μπροστά από την Παλαιά Βουλή και ήρθε στο νου μου το χαρακτηριστικό τραγουδάκι από "Τον κύκλο με την κιμωλία"

                               που βόσκεις στρατηγέ μπαμπαμ, παρακαλώ να βάλεις τάξη παρακαλώ παρακαλώ ...

Τότε άκουσα μια βροντερή φωνή να λέει: Εσείς εκεί κάτω στο Μωριά τί κάνατε; Γύρισα αλλά δεν είδα κανέναν, υψώνοντας όμως τα μάτια είδα τον Κολοκοτρώνη να με κοιτάζει με βλέμμα έντονο. Στρατηγέ, είπα, μα πώς, δεν είσαι άγαλμα; Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τα αγάλματα μου αντιγύρισε, και συνέχισε, ξέρεις εμείς δώσαμε το αίμα μας και την ψυχή μας για να ζήσουν τα παιδιά μας, εσείς, σε μια νέα κοινωνία με ψωμί παιδεία κι ελευθερία. Αλλά την ανεξαρτησία που κερδήθηκε σκληρά μας την πήρανε και σας την ξαναπήρανε με απάτη και με βία. Εν πάση περιπτώσει για πες μου τι έγινε στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, ένα αγκάθι στην ψυχή μου η Πάτρα, είπε χαμηλόφωνα, ξέρεις; Νομίζω ότι ξέρω του είπα, οι προύχοντες στο κάστρο... Έγνεψε καταφατικά με τα μάτια, αναφέρομαι, συνέχισε, στα παντρολογήματα που επιχειρεί ο μινίστρος, τι απόφαση πήρατε;

Λοιπόν ξεκίνησα, η συντριπτική πλειοψηφία  των τμημάτων και των σχολών είναι κατά της συγχώνευσης. Την τελική απόφαση θα εξέφραζε η Σύγκλητος σε συνεδρίασή της, αλλά η Σύγκλητος αποφάσισε να μην υπάρξει ψηφοφορία για να μη διχαστεί, λέει, από το αποτέλεσμά της το Πανεπιστήμιο ... Τι λες ωρέ, με διέκοψε φανερά εκνευρισμένος ο Γέρος, έτσι δεν παίρνονται οι αποφάσεις στη δημοκρατία, με τίμια ψηφοφορία; Κοινή συναινέσει παίρνονται οι αποφάσεις; Σε ποια Νεφελοκοκκυγία ζείτε; Τι δημοκρατία με ιμιτασιόν ευαισθησίες είναι αυτή, είπε. Α ρε Πάτρα πάλι ρόιδο τα έκανες. Τέλος η κουβέντα με σύγχυσες, είπε. Κοίτα Πατρινέ ... Δεν είμαι Πατρινός, Αθηναίος είμαι στην Πάτρα μένω, του είπα. Ας είναι, συνέχισε, εσείς τα ξέρετε καλά, Πατρινό καρναβάλι για πάντα και τα μυαλά στα κάγκελα, του χρόνου το θέμα σας να είναι το Μεξικό. Γιατί, ρώτησα. Για να ταιριάζει με το σομπρέρο που έφερε η ευαισθησία σας, ή να μη πω τι άλλο. Συνέχισε τη βόλτα σου, πας προς το Καλλιμάρμαρο έτσι δεν είναι; Ξαφνιάστηκα, πώς το ήξερε; Χαμογέλασαν τα μάτια του, και συνέχισε, κάνε μια στάση και ενημέρωσε και τον Αρχιστράτηγο της Ρούμελης. Να μεταφέρεις ό,τι σου πει, κυρίως όμως όπως ακριβώς σου τα πει. Θα πάω Στρατηγέ, είπα εγώ, αλλά είναι αδύνατον να μεταφέρω αυτούσια τα λόγια του Καραϊσκάκη, ξέρεις τώρα, υπάρχει επιτροπή δεοντολογίας. Θα τα κρατήσω όμως. Καλό βράδυ, τον αποχαιρέτησα. Στο επανειδείν, είπε ο Στρατηγός.

Καλή επέτειο της 25ης.

* O Βαγγέλης Στεφανόπουλος είναι Καθηγητής στο Τμήμα Μηχανικών ΗΥ και Πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών