Σχόλια για το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ. Απάντηση στον Πέτρο Γρουμπό

Αναρωτιέται ο συνάδελφος Πέτρος Γρουμπός (εδώ) “γιατί μετά από τόσο διάλογο-διαβούλευση μεταξύ Υπουργείου και όλων των εμπλεκόμενων φορέων υπάρχει τόσο καθολική αντίδραση στο προτεινόμενο Νομοσχέδιο??!!!”. Αποφεύγει όμως να αναφέρει πως, από ποιους και γιατί εκφράζεται αυτή η «τόσο καθολική αντίδραση».

Είναι σκόπιμο να δει κανείς από ποιους και πως εκφράζεται η «τόσο καθολική» όπως την αποκαλεί ο συγγραφέας «αντίδραση στο προτεινόμενο Νομοσχέδιο» όταν είναι γνωστό ότι διάλογος μέσα σε ένα Πανεπιστήμιο όπου μειοψηφίες επιβάλουν τις θέσεις και απόψεις τους με την βία δεν μπορεί να γίνει (δες Ο μύθος του Διαλόγου – 6^ος Μύθος στο κείμενο)

Είναι ακόμη πιο ενδιαφέρον να δει κανείς τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται
κατά του Νομοσχεδίου (Παραδείγματα εδώ και σχολιασμός του εδώ όπως και σχολιασμός αντίστοιχων κειμένων εδώ και εδώ και εδώ για να αναφέρω μερικά από τα δικά μου σχόλια).

Ισχυρίζεται επίσης ο συγγραφέας πως «Όλοι είμαστε πεπεισμένοι για την ανάγκη ριζικών αλλαγών στη Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και τις συζητάμε εδώ και 10 χρόνια.».

Όχι δεν είμαστε όλοι και επιπλέον δεν τις συζητάμε δημόσια. Γιατί απλά αν ήταν πεπεισμένη η Πανεπιστημιακή κοινότητα θα είχε ήδη διορθώσει πολλά από τα κακώς κείμενα, όπως αδιαφάνεια, συναλλαγές (εδώ), αποτελεσματική αξιοποίηση πόρων, αξιολόγηση, βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας, και άλλα πολλά που κατά καιρούς έχω αναφέρει εδώ.

Ισχυρίζεται ο συγγραφέας ότι χρειάζεται «ΜΙΑ ΛΥΣΗ-ΜΕΤΑΡΙΘΜΗΣΗ που σέβεται τον Πανεπιστημιακό Δάσκαλο και τον φοιτητή αλλά παράλληλα να υπερασπίζετε το Δημόσιο συμφέρον της Χώρας και κυρίως του Δημόσιου Πανεπιστημίου.» αποφεύγει όμως να αναφέρει εκείνα τα σημεία του Νομοσχεδίου που παραβιάζουν τα παραπάνω.

Τέλος ο συγγραφέας κάνει αναφορά σε Μύθους και Πραγματικότητα (τυχαίνει να είμαι συγγραφέας αντίστοιχου κειμένου εδώ) και αναφέρεται σε μια άλλη παραλλαγή που την αποκαλεί «ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ». Και προτρέπει να ακουσθούν και τα καλά των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Και μάλιστα αναρωτιέται «ΘΑ ΤΟ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;». Και η ερώτηση  μου είναι γιατί δεν το τολμάει ο ίδιος; Γιατί δεν καταγράφει τα "Ψέμματα" που αναφέρονται στο κείμενο Μύθοι και Πραγματικότητα (εδώ) αλλά και σε πολλά  άλλα ανάλογα κείμενα που δημοσιεύτηκαν στα ΜΜΕ; Και αν δεν το έκανε τόσα χρόνια γιατί δεν το κάνει σήμερα; Εκτός και αν θεωρεί πως είναι μεγάλο το κόστος για να αναφέρει κανείς τα καλά. Γιατί κατά γενική ομολογία πολύ μεγάλο είναι το κόστος να αναφέρεις τα προβλήματα του συστήματος.

Χωρίς να θέλω να απαξιώσω τα καλά (που πάντα μπορείς να βρεις σε ένα σύστημα που δουλεύει), όταν αποδέχεσαι πως ένα σύστημα έχει πρόβλημα (και το αποδέχεται πλήρως ο συγγραφέας) πρώτος στόχος είναι να καταγράψεις τα προβλήματα και με βάση αυτά να σχεδιάσεις ένα νέο σύστημα που θα τα αντιμετωπίζει χωρίς βέβαια να δημιουργεί άλλα. Και όταν έχεις μια πρόταση Νόμου, παραθέτεις εκείνα τα σημεία του Νομοσχεδίου που δημιουργούν προβλήματα και εκείνα τα προβλήματα που δεν αντιμετωπίζονται όπως για παράδειγμα το άρθρο του συνάδελφου Κ. Κατσιφαράκη εδώ. Και αυτή είναι μια ουσιαστική συνεισφορά στον διάλογο που διεξάγεται πάνω στο Νομοσχέδιο. Αυτή είναι και η μεγάλη πρόκληση σήμερα για την Πανεπιστημιακή κοινότητα.