Η αναγκαία μεταρρύθμιση και τα λάθη της κυβέρνησης, Σχόλιο στο

άρθρο της Μαρίας Ρεπούση στο Βήμα.

Δεν θα διαφωνήσω πως «παρέες πανεπιστημιακών συζητούσαν ανοικτά την αναγκαιότητα σοβαρών θεσμικών μεταρρυθμίσεων με στόχο να αντιμετωπιστούν οι παθογένειες των ελληνικών πανεπιστημίων,» η ευθύνη των Πανεπιστημιακών όμως δεν σταματά εκεί. Η ερώτηση είναι τι έκαναν τόσα χρόνια όλοι αυτοί οι Πανεπιστημιακοί για να αποτρέψουν ενέργειες και πράξεις σαν και αυτές που περιγράφει μέσα από ένα αριθμό Μύθων το κείμενο «Προσχέδιο νόμου για την Ανώτατη Εκπαίδευση - Μύθοι και Πραγματικότητα» εδώ.

Δεν θα διαφωνήσω ότι Πανεπιστημιακοί «μίλησαν δημόσια για τις ανεξέλεγκτες ομάδες εξουσίας μέσα στα ιδρύματα, για την ευνοιοκρατία, για τη συναλλαγή.» Η ερώτηση όμως είναι τι έκαναν αυτοί οι Πανεπιστημιακοί για να αποτρέψουν αυτού του είδους τα φαινόμενα.

Εκτός από προτάσεις ομάδων υπάρχουν και δοκιμασμένες και αποτελεσματικές πρακτικές σε Ευρωπαϊκά και Αμερικανικά Πανεπιστήμια. Και το συμβούλιο διοίκησης είναι μια δοκιμασμένη και αποτελεσματική πρακτική. Και φυσικά δεν μπορώ να δω πως αυτό θα «Επιτρέπει τον έλεγχο αυτής της ομάδας από ισχυρά κέντρα μέσα στο πανεπιστήμιο ή πολυπληθείς σχολές.» Είμαι σίγουρος πως ξέρετε πολύ καλά ότι το υπάρχον σύστημα δεν μας διασφαλίζει από αυτό. Εσείς όμως αντιτίθεστε σε ένα νέο σχήμα που «πιθανόν» να μπορεί να δημιουργήσει αυτού του είδους τις παρενέργειες αλλά δεν μας αναφέρετε τις συνέπειες του σημερινού συστήματος. Ενός συστήματος που έχει οδηγήσει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο στην σημερινή του κατάσταση. Δεν μας λέτε ποιες είναι οι «πραγματικές συνθήκες» που κάνουν για σας την πρόταση του τελευταίου συνεδρίου των πανεπιστημιακών πιο αποτελεσματική από αυτή του προσχεδίου.

Οσο για τον ουσιαστικό διάλογο με την Πανεπιστημιακή κοινότητα γνωρίζετε πολύ καλά ως μέλος της κοινότητας αυτής αυτό που περιγράφει ο 6^ος Μύθος Ο Μύθος του Διαλόγου। εδώ

Επειδή είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν πως οι κομματικές παρατάξεις είναι η σημαντικότερη πηγή προβλημάτων του Δημόσιου Πανεπιστημίου δεν περιμένω κανένα αποτέλεσμα και καμία συναίνεση από την συνδικαλιστική ηγεσία σε αποτελεσματικά μέτρα απάλειψης του μοναδικού στον κόσμο αυτού φαινομένου.

Τέλος σε ποια «καθολική αντίδραση της πανεπιστημιακής κοινότητας» αναφέρεστε; Σε αυτή που διαμορφώνεται με τις γνωστές σε όλους πρακτικές ορισμένων επιτήδειων που δυναστεύουν το Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο; (6^ος Μύθος: Ο Μύθος του Διαλόγου εδώ)