στο κείμενο του Παναγιώτη Ήφαιστου.
Είναι η 2η φορά που θα διαφωνήσω με τον συνάδελφο Παναγιώτη Ήφαιστο. Και αυτή όπως και η πρώτη
(Ανάγκη διαβούλευσης και υποβολής δικών μας προτάσεων - Ναι μεν ... αλλά link pdf)
είναι πάνω στο καυτό θέμα της αναβάθμισης του Δημόσιου Πανεπιστημίου.
Πριν από λίγες μέρες σχολιάζοντας τις θέσεις των Πρυτανικών Αρχών και των θεσμικών μας οργάνων, τις οποίες ο συνάδελφος θεωρεί ότι βρίσκονται προς τη σωστή κατεύθυνση κατέγραφα 8 μύθους που αναδεικνύουν τις παθογένειες του Ελληνικού Δημόσιου Πανεπιστημίου και την επιτακτική για την χώρα ανάγκη αναδιοργάνωσης του. Μεταξύ αυτών: Ο Μύθος του διαλόγου μέσα από τον οποίο προκύπτουν για πολλά χρόνια τώρα οι όποιες αποφάσεις θεσμικών οργάνων. Ο Μύθος της ανεξάρτητης φωνής
την οποία όσο και αν αναζητώ εδώ και ενάμιση χρόνο που η χώρα βρίσκεται στην κατάσταση αυτή δεν μπορώ να εντοπίσω (εδώ). Ο Μύθος των Ακαδημαϊκών μας παραδόσεων και της ελευθερίας, o Μύθος του αυτοδιοίκητου. (pdf μορφή, blog)
Όσο για το πλαίσιο «της ακαδημαϊκής-επιστημονικής συγκρότησης, των ακαδημαϊκών-επιστημονικών ελέγχων και των δεοντολογικών θεμελιώσεων» για πολλά χρόνια τώρα το αναζητώ (εδώ). Δεν κατάφερα να βρω κανένα τέτοιο πλαίσιο, γιατί απλά δεν υπάρχει τίποτε από αυτά. Είναι ένας ακόμη μεγάλος μύθος για να καλύψει την πραγματικότητα των καταλήψεων, των βίαιων διακοπών συνεδριάσεων θεσμικών οργάνων όταν οι αποφάσεις τους δεν αρέσουν σε κάποιες μειοψηφίες, της άσκησης βίας σε όσους τολμούν να αντιπαρατεθούν στο σάπιο κατεστημένο του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Γεγονότα που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει και η ύπαρξη τους αποτελεί αδιάσειστο επιχείρημα για την μη ύπαρξη του πλαισίου αυτού.
Τέλος καμία πολυσέλιδη τεκμηρίωση δεν μπορεί να με πείσει πως «η μεταρρύθμιση των ελληνικών ΑΕΙ αποτελεί υπόθεση των ελλήνων πανεπιστημιακών και κανενός άλλου». Η μεταρρύθμιση των ελληνικών ΑΕΙ αποτελεί υπόθεση της Ελληνικής κοινωνίας. Αποτελεί υπόθεση όλων αυτών που πληρώνουν τον λογαριασμό και περιμένουν ανταπόδοση μέσα από την μόρφωση των παιδιών τους και όχι μόνο.
Κλεάνθης Θραμπουλίδης
Είναι η 2η φορά που θα διαφωνήσω με τον συνάδελφο Παναγιώτη Ήφαιστο. Και αυτή όπως και η πρώτη
(Ανάγκη διαβούλευσης και υποβολής δικών μας προτάσεων - Ναι μεν ... αλλά link pdf)
είναι πάνω στο καυτό θέμα της αναβάθμισης του Δημόσιου Πανεπιστημίου.
Πριν από λίγες μέρες σχολιάζοντας τις θέσεις των Πρυτανικών Αρχών και των θεσμικών μας οργάνων, τις οποίες ο συνάδελφος θεωρεί ότι βρίσκονται προς τη σωστή κατεύθυνση κατέγραφα 8 μύθους που αναδεικνύουν τις παθογένειες του Ελληνικού Δημόσιου Πανεπιστημίου και την επιτακτική για την χώρα ανάγκη αναδιοργάνωσης του. Μεταξύ αυτών: Ο Μύθος του διαλόγου μέσα από τον οποίο προκύπτουν για πολλά χρόνια τώρα οι όποιες αποφάσεις θεσμικών οργάνων. Ο Μύθος της ανεξάρτητης φωνής
την οποία όσο και αν αναζητώ εδώ και ενάμιση χρόνο που η χώρα βρίσκεται στην κατάσταση αυτή δεν μπορώ να εντοπίσω (εδώ). Ο Μύθος των Ακαδημαϊκών μας παραδόσεων και της ελευθερίας, o Μύθος του αυτοδιοίκητου. (pdf μορφή, blog)
Όσο για το πλαίσιο «της ακαδημαϊκής-επιστημονικής συγκρότησης, των ακαδημαϊκών-επιστημονικών ελέγχων και των δεοντολογικών θεμελιώσεων» για πολλά χρόνια τώρα το αναζητώ (εδώ). Δεν κατάφερα να βρω κανένα τέτοιο πλαίσιο, γιατί απλά δεν υπάρχει τίποτε από αυτά. Είναι ένας ακόμη μεγάλος μύθος για να καλύψει την πραγματικότητα των καταλήψεων, των βίαιων διακοπών συνεδριάσεων θεσμικών οργάνων όταν οι αποφάσεις τους δεν αρέσουν σε κάποιες μειοψηφίες, της άσκησης βίας σε όσους τολμούν να αντιπαρατεθούν στο σάπιο κατεστημένο του Δημόσιου Πανεπιστημίου. Γεγονότα που δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει και η ύπαρξη τους αποτελεί αδιάσειστο επιχείρημα για την μη ύπαρξη του πλαισίου αυτού.
Τέλος καμία πολυσέλιδη τεκμηρίωση δεν μπορεί να με πείσει πως «η μεταρρύθμιση των ελληνικών ΑΕΙ αποτελεί υπόθεση των ελλήνων πανεπιστημιακών και κανενός άλλου». Η μεταρρύθμιση των ελληνικών ΑΕΙ αποτελεί υπόθεση της Ελληνικής κοινωνίας. Αποτελεί υπόθεση όλων αυτών που πληρώνουν τον λογαριασμό και περιμένουν ανταπόδοση μέσα από την μόρφωση των παιδιών τους και όχι μόνο.
Κλεάνθης Θραμπουλίδης
Σχόλιο του συναδέλφου N. Hatzopoulou
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αγαπητοί συνάδελφοι,
Σχετικά με τα σχόλια του συναδέλφου Π. Ήφαιστου για την αποδόμηση των ακαδημαϊκών Ιδρυμάτων με τον προτεινόμενο νέο νόμο πλαίσιο έχω να παρατηρήσω τα εξής:
Το βασικό επιχείρημα είναι το σύνταγμα το οποίο σε καμία περίπτωση δεν αναφέρει την ισχύουσα νοθευμένη ακαδημαϊκή διοίκηση που επικρατεί εδώ και 30 χρόνια στα Ελληνικά και μόνον ΑΕΙ. Ο νέος νόμος αποκαθιστά μια ισχυρή ακαδημαϊκή διοίκηση με βάση τον τρόπο λειτουργίας των καλύτερων ιδρυμάτων στο διεθνή χώρο. Το σύνταγμα σε καμία περίπτωση δεν κατοχυρώνει την δια «ψύλλου πήδημα» κατάληψη του πανεπιστημιακού χώρου από μια ασήμαντη μειοψηφία η οποία καταρρακώνει το συνταγματικά κατοχυρωμένο άσυλο, όμως αυτό συμβαίνει εδώ και περισσότερο από 30 χρόνια και τεράστια ευθύνη έχουμε όλοι αλλά κυρίως η μισο - συνδικαλιστική ακαδημαϊκή διοίκηση. Έχω τονίσει σε προηγούμενες παρεμβάσεις μου την ικανότητα των Ελλήνων ακαδημαϊκών το περίπου 70% των οποίων έχουν ένα αξιόλογο έργο, όμως το ισχύον θεσμικό πλαίσιο επιτρέπει με μισο – συνδικαλιστικές μεθόδους μια ακαδημαϊκή διοίκηση όπου το περίπου 30% των μελών ΔΕΠ που είναι κομματικοποιημένοι να ασκούν ακαδημαϊκή εξουσία. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά παγκοσμίως, συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος έφερε από το εξωτερικό τον Καραθοδωρή να ιδρύσει το Πανεπιστήμιο στη Σμύρνη, σήμερα υπάρχουν πολλοί «Καραθοδωρήδες» στο εξωτερικό και διαπρέπουν, πολλοί μάλιστα από αυτούς έχουν εκδιωχθεί κακήν κακώς από τη νοθευμένη ακαδημαϊκή διοίκηση των Ελληνικών ΑΕΙ και έχει τύχει να γνωρίσω κάποιους από αυτούς στο εξωτερικό. Έτυχε να υπηρετήσω σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού (ΗΠΑ) όπου κάθε τρία χρόνια είχαμε αξιολόγηση από εξωτερικούς αξιολογητές και αυτό λειτουργούσε σαν δικλείδα ασφαλείας σε περίπτωση που οι υπάρχουσες συντεχνίες είχαν προκατειλημμένη άποψη. Στο ΠΣΕ της περιβαλλοντικής Χαρτογραφίας που είχα την ευθύνη της οργάνωσης φρόντισα και ήλθαν δύο εξωτερικοί αξιολογητές με υψηλά προσόντα, ο ένας ήταν πρόεδρος της διεθνούς επιστημονικής εταιρείας ISPRS και ο άλλος πρωτοβάθμιος καθηγητής του ΕΜΠ και τους παρακάλεσα να κρίνουν αυστηρά τα πάντα. Η αναφορά τους στα χέρια της ακαδημαϊκής διοίκησης είναι το καλύτερο τεκμήριο για την προώθηση της αριστείας. Έχει διαφορετική βαρύτητα ένα έγγραφο που συντάχθηκε από μια αυτοδιοικούμενη επιτροπή και ζητά από την όποια πολιτεία, π. χ., οικονομική στήριξη για υλικοτεχνική υποδομή και άλλη βαρύτητα αν το έγγραφο αυτό έχει συνταχθεί από τον πρόεδρο της ISPRS. Το μόνο που θα πρέπει να διορθωθεί στο νόμο αυτό είναι η εξεταστική του Σεπτεμβρίου η οποία έχει αποδειχθεί ότι είναι σε βάρος των φοιτητών και αποτελεί αντικίνητρο να παρακολουθούν τα μαθήματα.
Χαιρετισμούς,"
Professor Ioannis (John) N. Hatzopoulos
Director of Remote Sensing Laboratory and GIS
University of the Aegean, Department of the Environment
Σχολιο του Χάρη Καμπεζίδη,
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αγαπητέ Γιάννη,
Παρακολουθώ τις παρεμβάσεις σου στο φόρουμ, οι οποίες είναι ομολογουμένως εύστοχες.
Και αυτήν την φορά θα συμφωνήσω μ' εσένα, αν και δεν είμαι μέλος ΔΕΠ ΑΕΙ, αλλά σαν μέλος στον ευρύτερο ακαδημαϊκό χώρο γνωρίζω τα χάλια που επικρατούν στα ΑΕΙ, όπου κομματικές κλίκες κάνουν ό,τι θέλουν ή μάλλον ό,τι τους υπαγορεύεται. Έτσι προκύπτουν τα παρακάτω βασικά ερωτήματά μου.
1. Γιατί τα ΑΕΙ αντιδρούν στην αξιολόγησή τους; Αυτή είναι πλέον μια διεθνής πρακτική σ' όλο τον πολιτισμένο κόσμο. Μήπως θίγονται εκείνα τα μέλη ΔΕΠ που το καθηγητικό τους έργο το έχουν πάρεργο; Να πω εδώ ότι και τα ερευνητικά κέντρα (ΕΚ) (όπως το ΕΑΑ, το οποίον υπηρετώ) αξιολογούνται ανά 5ετία από εξωτερικούς κριτές. Εδώ, όμως, θα ήθελα να σημειώσω την αδυναμία (ή απροθυμία) της ΓΓΕΤ να χρησιμοποιήσει τις αξιολογήσεις αυτές σαν εργαλείο αναβάθμισης και επιβράβευσης των πρώτων σε βαθμολογία (ανά κατηγορία ειδικότητας) ΕΚ και όχι σαν μέτρο απλής κατανομής κάποιων πρόσθετων κονδυλίων.
2. Γιατί τα ΑΕΙ θέλουν την διατήρηση του ασύλου; Αυτό δεν υπάρχει, απ' όσο ξέρω, τόσο στενά σε κανένα ΑΕΙ του δυτικού κόσμου. Μάλιστα, στην Αγγλία, και συγκεκριμένα στο παν/μιο του Leeds, όπου σπούδασα την 10ετία του '70, υπήρχε security για όλο το παν/μιο όλο το 24ωρο. Κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο από τις κομματικές φατρίες των ελληνικών ΑΕΙ.
3. Γιατί τα ΑΕΙ δεν θέλουν την διεθνοποίησή τους; Βρίσκομαι στον πειρασμό ν' αναφέρω περιπτώσεις πρώην κομμουνιστικών χωρών, αλλά και ΑΕΙ στην γείτονα Τουρκία, που προσφέρουν σπουδές στην αγγλική γλώσσα με προσέλκυση συναλλάγματος. Η Ελλάδα γιατί πρέπει συνεχώς να παραμένει ουραγός στις σύγχρονες εξελίξεις και τάσεις στο παγκόσμιο γίγνεσθαι;
4. Γιατί τα ΑΕΙ δεν θέλουν την απαλλαγή τους από τα κόμματα; Αισθάνομαι ντροπή κάθε φορά που μπαίνω σ' ελληνικό ΑΕΙ (μ' ελάχιστες εξαιρέσεις ίσως) να βλέπω τις αφίσες των κομμάτων και τα τραπεζάκια των κομματικοποιημένων φοιτητών. Τέτοιες καταστάσεις είναι αδιανόητες σε ΑΕΙ του δυτικού κόσμου.
5. Γιατί οι διοικήσεις των ΑΕΙ δεν πρέπει να είναι αυτοδιοίκητες με την αληθινή σημασία του όρου χωρίς το πάρε-δώσε με τα κόμματα στις πρυτανικές και άλλες εκλογές;
6. Γιατί κάθε ΑΕΙ να μην μπορεί να προσφέρει θέση μ' ελκυστικούς όρους σε καθηγητή ξεχωριστών προσόντων; Και τούτο είναι πρακτική στον δυτικό κόσμο, όπου ο αναγνωρισμένος διεθνώς καθηγητής διαφοροποιείται από συνάδελφό του με πολύ κατώτερες δυνατότητες και δραστηριότητες. Δεν θέλουν τα ελληνικά ΑΕΙ να επανδρωθούν με "ονόματα" στην κάθε περιοχή επιστήμης, ώστε να προσελκύσουν και περισσότερη εξωτερική χρηματοδότηση και περισσότερους φοιτητές;
Μήπως η απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα είναι το "ξεβόλεμα" των κομματικών φατριών, που το μόνο έργο τους είναι, όπως σωστά επισημαίνεις, η "καθοδήγηση" των πανεπιστημιακών διοικήσεων σε κομματικούς ατραπούς;"
Χάρης Καμπεζίδης, Δντής Ερευνών
Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών (ΕΑΑ)
Σχόλιο του συναδέλφου Σταύρου Αναγνωστόπουλου
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αγαπητοί φίλοι,
Σε πλείστα θέματα, εθνικά και άλλα, οι απόψεις μου συμπίπτουν με αυτές του εκλεκτού συναδέλφου κ. Ήφαιστου.
Όμως θα διαφωνήσω μαζί του, συμφωνώντας απόλυτα με την άποψη του φίλου κ. Κώστα Τζάνου, ο οποίος ορθά επισημαίνει ότι στη μεταρρύθμιση των ελληνικών πανεπιστημίων δεν είναι μόνο οι πανεπιστημιακοί που πρέπει να έχουν λόγο αλλά και εκείνοι στους οποίους έρχεται ο λογαριασμός κάθε χρόνο, δηλ και οι Έλληνες φορολογούμενοι ( μέσω , φυσικά, των εκλεγμένων εκπροσώπων τους).
Ένας επί πλέον σημαντικός λόγος για τον οποίο η επιζητούμενη μεταρρύθμιση δεν θα έπρεπε ποτέ να αφεθεί στα ίδια τα πανεπιστήμια, είναι και το γεγονός ότι στην Ελλάδα μεγάλο μέρος των προβλημάτων των πανεπιστημίων μας οφείλεται σε θέσεις που στηρίζει μια μερίδα «πανεπιστημιακών», αυτών που σε ένα διαφορετικό και πλήρως αξιοκρατικό σύστημα θα ήταν δύσκολο τόσο να εκλεγούν όσο και να εξελιχθούν σε ανώτερες βαθμίδες. Είναι οι πανεπιστημιακοί εκείνοι που και μετά το κάψιμο του Πολυτεχνείου, τους κατ’ εξακολούθηση βανδαλισμούς και πανεπιστημιακών κτιρίων, τις συνεχείς κλοπές Η/Υ και ακριβών οργάνων, τις καταλήψεις από φωνασκούσες και ετερόκλητες μειοψηφίες, τις βιαιοπραγίες εναντίον όσων έχουν την τόλμη να διαφωνήσουν δημόσια για τα απαράδεκτα αυτά φαινόμενα, κλπ, κλπ, το μόνο για το οποίο υψώνουν φωνή διαμαρτυρίας είναι για να μη καταργηθεί το περιβόητο «ΑΣΥΛΟ» …….. Πρέπει να γίνει αντιληπτό από όλους, πως η μεγαλύτερη τροχοπέδη σήμερα κατά της μεταρρύθμισης και εξυγίανσης των Ελληνικών Πανεπιστημίων είναι διάφορες ομάδες μέσα στα ίδια τα πανεπιστήμια."
Σταύρος Α. Αναγνωστόπουλος
Καθηγητής Πολιτικών Μηχανικών
Διευθυντής Τομέα Κατασκευών
Editor (Europe): Earthquakes and Structures
Σχόλιο (μερος 1ο) Ιωακείμ Γρυσπολάκη
ΑπάντησηΔιαγραφή"Η υπόθεση της διάρθρωσης, λειτουργίας, αξιολόγησης και σύνδεσης του πανεπιστημίου με την κοινωνία και με εκείνους που πληρώνουν για τη λειτουργία του δεν αφορά μόνον εμάς. Αφορά πρωτίστως την κοινωνία. Σύμφωνα με το Σύνταγμα τα πανεπιστήμια είναι ΝΠΔΔ εποπτευόμενα από την Πολιτεία. Η κοινωνία, μέσω της εκάστοτε Κυβέρνησης και των λοιπών οργάνων της Πολιτείας (Βουλή, Ανώτατα Δικαστήρια κ.λπ.), χρηματοδοτεί, ελέγχει και αναμένει αποτέλεσμα από τα πανεπιστήμια. Αναμένει από αυτά να γίνουν πόλοι ανάπτυξης (οικονομικής, πολιτισμικής και κοινωνικής) και να επαναφέρουν την αισιοδοξία σε μία κοινωνία που παραπαίει. Σαφώς, λοιπόν, και δεν είναι μόνο δική μας υπόθεση η λειτουργία τους. Ως παραδείγματα, τα οποία αποδεικνύουν ότι η κοινωνία θα πρέπει να εμπλέκεται περισσότερο στις υποθέσεις των πανεπιστημίων, αναφέρω τα ακόλουθα:
1. Οι καταστροφές που προκαλούνται από τη «δραστηριότητα» ορισμένων ομάδων φοιτητών είναι δική μας υπόθεση; Αν ναι τότε θα πρέπει να πληρώνει από την τσέπη της η πανεπιστημιακή κοινότητα την αντικατάσταση των κλεμμένων υπολογιστών, την συντήρηση των κατεστραμμένων κτηρίων κ.λπ.
2. Οι προαγωγές, οι νέες εκλογές μελών ΔΕΠ σε Τμήματα με 80 – 140 μέλη ΔΕΠ, δηλαδή με πλεονάζον προσωπικό, το οποίο δεν έχει αντικείμενο διδασκαλίας, είναι δική μας υπόθεση; Αν ναι, ας πληρώνει η πανεπιστημιακή κοινότητα την μισθοδοσία του πλεονάζοντος προσωπικού.
3. Το γεγονός ότι έως το 2009 η Πολιτεία πλήρωνε 110 εκατομμύρια ευρώ για συγγράμματα, ενώ με το πρόγραμμα ΕΥΔΟΞΟΣ (δηλαδή με τον ηλεκτρονικό έλεγχο της διανομής των συγγραμμάτων) το ποσόν μειώθηκε στα 60 εκατομμύρια δεν μας λέει κάτι; Επί 4,5 χρόνια, ως το τέταρτο μόνιμο μέλος του Ανωτάτου Πειθαρχικού Συμβουλίου είδα τρεις περιπτώσεις διδασκόντων που παραπέμφθηκαν γιατί συμπεριελάμβαναν στις καταστάσεις φοιτητών που ελάμβαναν το σύγγραμμά τους και κάποιους που ουδέποτε το γνώρισαν.
4. Το γεγονός ότι πρύτανης βάλθηκε να γνωρίσει την οικουμένη εξόδοις του Ιδρύματός του, χωρίς να γνωρίζει η πανεπιστημιακή κοινότητα τους λόγους και τα οφέλη που είχαν αυτά τα ταξίδια για το Ϊδρυμα, είναι υπόθεση αποκλειστικά και μόνον του ιδίου ή της πανεπιστημιακής κοινότητας;
5. Η διαιώνιση της φοιτητικής ιδιότητας είναι δική μας υπόθεση ή της κοινωνίας; Σε ποια άλλη χώρα η κοινωνία δέχεται νέοι άνθρωποι στην πλέον παραγωγική τους ηλικία να λιμνάζουν στα πανεπιστήμια από 18 έως 28 ετών προσπαθώντας να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, τις περισσότερες φορές με μη νόμιμους τρόπους; Τι θα προσφέρουν στα 29 χρόνια τους αυτοί οι άνθρωποι στην κοινωνία; Δεν είναι πιο έντιμο να τους πούμε μετά ένα ή δύο χρόνια ότι θα πρέπει να αλλάξουν επάγγελμα; Τι χρειάζονται για μία χώρα των 10,7 εκατομμυρίων πολιτών οι πολλαπλάσιες εκείνων που χρειάζεται η κοινωνία μας χιλιάδες γιατρών, δικηγόρων κ.λπ.; Γιατί μετά απορούμε για την υπερυνταγολόγηση ή για την αμοιβή δικηγόρου σε κάθε συμβολαιογραφική πράξη, ακόμη και αν δεν γνωρίζουμε το όνομά του; Κάπως πρέπει να ζήσουν και οι υποαπασχολούμενοι.
....
"
Ιωακείμ Γρυσπολάκης
Καθηγητής και πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης
Σχόλιο (μερος 2ο) Ιωακείμ Γρυσπολάκη
ΑπάντησηΔιαγραφή"...
Ας σταματήσει λοιπόν η υποκρισία και ας ξεβολευτούμε. Όπως έχει τονισθεί από πολλούς δημοσίως κατ’ επανάληψη, η σημερινή κατάσταση πρέπει να αλλάξει ΑΜΕΣΑ. Η κυριαρχία των συντεχνιών και των συνδικαλιστών πρέπει να τερματισθεί, το πανεπιστήμιο πρέπει να λειτουργήσει. Το νομοσχέδιο, που κατετέθη, είναι φιλόδοξο και ακολουθεί το μοντέλο των 24 εκ των 27 χωρών της Ευρώπης και πλησιάζει εκείνο των περισσοτέρων εκ των χωρών της Αμερικής. Το δικό μας από το 1982 μέχρι σήμερα δεν κατάφερε να γίνει προϊόν προς εξαγωγή. Στέκομαι αλληλέγγυος με όλους εκείνους που στηρίζουν την επιχειρούμενη μεταρρύθμιση.
Όσοι δε διατείνονται ότι το Συμβούλιο αποκτά υπερεξουσίες, μάλλον θα πρέπει να το μελετήσουν. Οι εξουσίες του είναι ελεγκτικές, εκτός εκείνων της εκλογής πρύτανη και κοσμητόρων. Επιπλέον, το Συμβούλιο (πρώην Υπουργός Παιδείας) εγκρίνει με την σύμφωνη γνώμη (πρώην απλώς διατύπωση γνώμης) της Συγκλήτου τον 4ετή προγραμματισμό, τον ετήσιο προϋπολογισμό και τον ετήσιο απολογισμό. Επίσης, εγκρίνει (πρώην Υπουργός Παιδείας) τον Οργανισμό και τον Εσωτερικό Κανονισμό Λειτουργίας, με την σύμφωνη γνώμη (πρώην απλώς διατύπωση γνώμης) της Συγκλήτου και του Πρύτανη, πριν γίνει Προεδρικό Διάταγμα. Τέλος, δίνει τη δυνατότητα ανάκλησης του πρύτανη με αυξημένη πλειοψηφία, μέσω του ελέγχου της απόδοσής του, αντί της υποχρεωτικής ανοχής επί τετραετία μιας ενδεχόμενης αδράνειας ή και κακόβουλης κατάργησης αναπτυξιακών αποφάσεων των προκατόχων τους, την οποία βιώσαμε από ορισμένους.
Με εκτίμηση και προς τους διαφωνούντες"
Ιωακείμ Γρυσπολάκης
Καθηγητής και πρώην πρύτανης του Πολυτεχνείου Κρήτης
Σχόλιο συναδέλφου
ΑπάντησηΔιαγραφή"Στην "ομόφωνη" απόφαση που εκδόθηκε στις 24/7/2011 από την "Έκτακτη Συνεδρίαση Πρυτανικών Αρχών των Ελληνικών Πανεπιστημίων" αναφέρεται ότι όσοι συμμετείχαν στη συνεδρίαση εκπροσωπούσαν τις Συγκλήτους των πανεπιστημίων τους ("Οι Πρυτανικές Αρχές των Ελληνικών Πανεπιστημίων, εκπροσωπώντας τις Συγκλήτους των Ιδρυμάτων τους ..."). Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το Πανεπιστήμιο Πατρών πρόκειται (αν μή τι άλλο) για παραπλανητική ανακρίβεια. Ως μέλος της Συγκλήτου δεν αντελήφθην να ζητήθηκε και πάντως μετά βεβαιότητος δεν δόθηκε από τη Σύγκλητο του Πανεπιστημίου Πατρών η εξουσιοδότηση σε κανέναν, προκειμένου να την "εκπροσωπήσει" σε οποιοδήποτε θεσμοθετημένο ή άτυπο (όπως είναι η "Συνεδρίαση Πρυτανικών Αρχών") όργανο. Πολύ περισσότερο δεν δόθηκε από τη Σύγκλητο εξουσιοδότηση σε κανέναν να δηλώνει σε ανακοινώσεις που απευθύνονται στην "ελληνική κοινωνία" και στο "Ελληνικό Κοινοβούλιο" ότι την εκπροσωπεί διατυπώνοντας απόψεις που πιθανώς δεν εκφράζουν ούτε ως προς το περιεχόμενο ούτε ως προς το ύφος πολλά από τα μέλη της κοινότητας του Πανεπιστημίου μας και οι οποίες πάντως δεν έχουν εγκριθεί από τη Σύγκλητο (αναφέρω ενδεικτικά τις ακόλουθες φράσεις της ανακοίνωσης: "Το σ/ν μεθοδεύει την αδυναμία λειτουργίας των Πανεπιστημίων από 1ης Σεπτεμβρίου [...]. Η πιθανή εγκατάσταση δοτών Διοικήσεων δεν θα γίνει αποδεκτή από την πανεπιστημιακή κοινότητα [...]").
Κατά την τελευταία συνεδρίαση της Συγκλήτου (21/7) έγινε μια, κατά τη γνώμη μου, νηφάλια και ουσιαστική συζήτηση για τα θετικά και για τα (σοβαρότατα) αρνητικά σημεία του σχεδίου νόμου. Αποφασίστηκε να συνταχθεί κείμενο με παρατηρήσεις επί συγκεκριμένων σοβαρών ζητημάτων, κυρίως γενικού αλλά ορισμένες και ειδικού χαρακτήρα. Σύμφωνα με την απόφαση της Συγκλήτου, το κείμενο αυτό θα έπρεπε να αποσταλεί στο Υπουργείο Παιδείας, προκειμένου να ληφθούν υπόψη οι απόψεις του Πανεπιστημίου Πατρών, και φυσικά να δημοσιοποιηθεί στα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Όσο γνωρίζω, η απόφαση αυτή της Συγκλήτου δεν έχει μέχρι στιγμής υλοποιηθεί. Αντιθέτως, πληροφορηθήκαμε όλοι ότι η πρυτανική αρχή συνυπέγραψε ως "εκπρόσωπος" της Συγκλήτου ένα κείμενο σε διαφορετικό πνεύμα.
Θεωρώ ότι η πρυτανική αρχή του Πανεπιστημίου οφείλει, σε ένδειξη σεβασμού προς τη Σύγκλητο -- το ανώτατο διοικητικό όργανο του Πανεπιστημίου και το μόνο κατά νόμον αρμόδιο να καθορίζει την πολιτική του Ιδρύματος επί μειζόνων ζητημάτων --, να εκδώσει σχετική ανακοίνωση με την οποία θα αποκαθιστά τα πράγματα."
Σχόλιο του συναδέλφου Αντώνη Μοσχοβάκη
ΑπάντησηΔιαγραφή"Οπωσδήποτε τα Πανεπιστήμιά μας πρέπει να μεταρρυθμιστούν, εκ βάθρων,
προκειμένου να βελτιωθεί η ποιότητά τους, να προαχθεί η αριστεία
παιδείας και έρευνας.
Τίποτε από αυτά δεν εξασφαλίζει το προσχέδιο Νόμου που κατέθεσε
πρόσφατα το ΥΠΔΜΘ. Αντίθετα πριμοδοτεί την αδιαφάνεια, και μπορεί
κάλλιστα να οδηγήσει στην επικράτηση ανεξέλεγκτης και αδυσώπητης
μετριότητας.
Ο φωτισμένος ηγεμών είναι ενδιαφέρον υποκείμενο της Ιστορίας. Το
πρόβλημα προκύπτει όταν ο ηγεμών δεν είναι (και συχνά δεν είναι)
καθόλου φωτισμένος.
Εκτενέστερη σχετική επιχειρηματολογία μπορείτε να βρείτε στο ακόλουθο
άρθρο του Κώστα Τσουκαλά
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=412455
που δημοσιεύτηκε στο Βήμα."
Αντώνης Μοσχοβάκης, M.D., Ph.D.
Καθηγητής Ιατρικής
Σχόλιο του συναδέλφου Ιωακείμ Γρυσπολάκη
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αγαπητέ κύριε Μοσχοβάκη,
Ισχυρίζεστε ότι "Τίποτε από αυτά δεν εξασφαλίζει το προσχέδιο Νόμου που
κατέθεσε πρόσφατα το ΥΠΔΜΘ. Αντίθετα πριμοδοτεί την αδιαφάνεια, και μπορεί
κάλλιστα να οδηγήσει στην επικράτηση ανεξέλεγκτης και αδυσώπητης
μετριότητας.". Επειδή η τεκμηρίωση των θέσεων είναι αυτό που προέχει,
παρακαλώ τεκμηριώστε τον ισχυρισμό σας, αναφέροντας τα σχετικά άρθρα του
νομοσχεδίου, που αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς σας.
Ευχαριστώ"
Ιωακείμ Γρυσπολάκης
Σχόλιο (μερος 1ο) του συναδέλφου Αντώνη Μοσχοβάκη
ΑπάντησηΔιαγραφή"Ευχαρίστως κ. Γρυσπολάκη,
αν και είχα την εντύπωση ότι το έκανε ήδη ο κ. Τσουκαλάς πολύ πιο
εύγλωττα από ότι θα μπορούσα εγώ. Υπάρχουν πολλά παραδείγματα αλλά θα
αρκεστώ, για την ώρα, σε μερικά που αφορούν τη διοίκηση του
Πανεπιστημίου.
Σύμφωνα λοιπόν με την παράγραφο 5β, του Άρθρου 8, του Κεφ. Δ' του
προσχεδίου τα εξωτερικά μέλη του Συμβουλίου εκλέγονται από τα (8)
εσωτερικά με πλειοψηφία 4/5 (ή 2/3 μετά από μία εβδομάδα αν η πρώτη
ψηφοφορία αποδειχθεί ατελέσφορη). Δηλαδή, μια ομάδα 5 αποφασισμένων
εσωτερικών μελών μπορεί διά νόμου να εκλέξει 7 εξωτερικά μέλη (με τα
οποία θα συγκροτήσει μια υγιή πλειοψηφία 12/15=4/5). Αν νομίζετε ότι
τα προσόντα των εξωτερικών μελών όπως ορίζονται στην παράγραφο 5α, του
Άρθρου 8, του Κεφ. Δ' του προσχεδίου επιτρέπουν να είναι κανείς
αισιόδοξος, φοβάμαι ότι πέφτετε έξω. Διαφορετικά, η εφαρμογή του ΝΠ
(π.χ., στην εκδοχή του Ν. Σουφλιά 2083/1992) δεν θα έπρεπε να είχε
επιτρέψει την προαγωγή τόσο πολλών πλαγιαστών στο ΑΠΘ (αν κρίνω από τα
δημοσιεύματα του ημερήσιου τύπου) όπως και άλλα φαινόμενα καθόλου
εγκωμιαστικά για τα πανεπιστήμια μας. Ένα από τα προβλήματα είναι ότι
ενώ σε Board of Trustees Αμερικανικών Πανεπιστημίων συμμετέχουν
μεγάλοχρηματοδότες/ευεργέτες του Ιδρύματος (πράγμα που καθιστά
προφανές το ενδιαφέρον τους να πιάσει τόπο η χορηγία τους) η
παράγραφος 5α, του Άρθρου 8, του Κεφ. Δ' δεν προβλέπει καμιά τέτοια
(ή άλλη) συνεισφορά στο Ίδρυμα που το εξωτερικό μέλος καλείται να
διοικήσει. Αλλά αυτό είναι το έλασσον. Το μείζον είναι ότι η ως άνω
προκύψασα υγιής πλειοψηφία θα μπορεί να εκλέξει τον Πρύτανη
(παράγραφος 15α του Άρθρου 8, του Κεφ. Δ'), και μετά τους Κοσμήτορες
(παράγραφος 2α του Άρθρου 9, του Κεφ. Δ') και όλοι μαζί μετά να
δράσουν ανενόχλητοι και ανεξέλεγκτοι. Σημειωτέον ότι η μέθοδος εκλογής
του Πρύτανη του προσχέδιου υποτίθεται ότι θα εξασφάλιζε τον περιορισμό
των πελατειακών σχέσεων (μεταξύ του πρύτανη και των φοιτητών/καθηγητών
που τον εξέλεξαν). Με το προσχέδιο ο Πρύτανης εξακολουθεί να δίνει
λόγο σε αυτούς που τον εξέλεξαν (παράγραφοι 10β και 10ι του Άρθρου 8,
του Κεφ. Δ') απλώς αλλάζει η ταυτότητα των τελευταίων. Το αν είναι
προτιμότερο να χρωστάς λίγα σε πολλούς η πολλά σε λίγους το αφήνω στην
κρίση σας. Οπωσδήποτε μπορώ να φανταστώ καλλίτερους τρόπους εκλογής
Πρύτανη (1. Από όλα τα μέλη ΔΕΠ, 2. Από ειδικό σώμα εκλεκτόρων όπως οι
διευθυντές Ινστιτούτων του ΙΤΕ, 3. Από το Εθνικό Συμβούλιο Έρευνας).
Όπως προείπα, το σημαντικότερο είναι ότι με την μεθοδολογία του
προσχεδίου συγκροτείται μια ομάδα εξουσίας αδιαφανής και ανεξέλεγκτη.
Για να σας δώσω ένα παράδειγμα ενδεχόμενου τρόπου δράσης μιας τέτοιας
ομάδας, σκεφτείτε ότι ο ως άνω εκλεγείς Κοσμήτορας θα μπορούσε ίσως να
εκλέξει περίπου όποιον θέλει δεδομένου ότι ορίζει τα μέλη των
ολιγομελών (7μελών σύμφωνα με την παράγραφο 1 του Άρθρου 19, του Κεφ.
ΣΤ') επιτροπών επιλογής ή εξέλιξης καθηγητών (παράγραφος 3β του Άρθρου
19) βάσει πινάκων που καταρτίζει η Κοσμητεία (παράγραφος 3α).
Εξαίρετα, αν ο Κοσμήτορας είναι φωτισμένος. Αν όμως δεν είναι τι
γίνεται; Έχω δει επιτροπές εκλογής/προαγωγής να καταλήγουν σε
παράξενες αποφάσεις παρά την παρουσία 20 και 30 συναδέλφων σε δαύτες.
Η παρουσία 7 μελών (ή 4 που απαιτούνται προκειμένου να διαπιστωθεί
απαρτία σύμφωνα με την παράγραφο 5, του Άρθρου 19, του Κεφ. ΣΤ')
φοβάμαι ότι απλώς θα καταστήσει περιττή την τήρηση προσχημάτων, αν και
ομολογουμένως οι παρούσες προσπάθειες τήρησης τους είναι μερικές φορές
κωμικές.
...
"
Σχόλιο (μερος 2ο) του συναδέλφου Αντώνη Μοσχοβάκη
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το τελικό αποτέλεσμα είναι η συγκρότηση μιας δομής εξουσίας που
στερείται αυτών που οι Αγγλοσάξονες ονομάζουν checks and balances και
που απουσία τους ακόμα και καλά Ιδρύματα μπορούν κάλλιστα να
ολισθήσουν στην θερμοδυναμική ισορροπία της μετριότητας. Αποτέλεσμα
της απουσίας τέτοιας διάκρισης εξουσιών στην πολιτική μας ζωή (όπου
δεν θεωρεί ότι ο Chief Executive μπορεί να ανήκει σε άλλο κόμμα από
εκείνο που ελέγχει το κοινοβούλιο και όπου οι Υπουργοί νομίζουν ότι η
σημαντικότερη συνεισφορά τους είναι η προετοιμασία νομοσχεδίων) είναι
το χάλι που βιώνει η χώρα στις μέρες μας. Οπωσδήποτε δεν είναι
παράξενο που το πολιτικό προσωπικό της χώρας επιθυμεί να εφαρμόσει τις
προσλαμβάνουσες του στα πανεπιστήμιά μας. Αλλά και δεν θα πρέπει να
παραξενευτούμε αν το αποτέλεσμα της διαχειριστικής τους δεινότητας δεν
εξασφαλίσει στα Πανεπιστήμιά μας τίποτε καλλίτερο από εκείνο που
εξασφάλισε στη χώρα συνολικά.
Καταλαβαίνω ότι στην απάντησή μου δεν περιορίστηκα στην έλλειψη
διαφάνειας που χαρακτηρίζει το σχέδιο και γι'αυτό ζητώ την κατανόηση
σας. Μια και φτάσαμε όμως μέχρις εδώ επιτρέψτε μου να καταγράψω
μερικά ακόμη χαρακτηριστικά που, αντίθετα από το προσχέδιο, θεωρώ ότι
κάθε τέτοιο πόνημα θα έπρεπε να διαθέτει.
1) Να είναι απλό. Και ένα κείμενο 128 σελίδων μπορεί να είναι πολλά
πράγματα αλλά σίγουρα δεν είναι απλό.
2) Να είναι πειστικό. Και δεδομένου ότι το παρόν υποστηρίζεται από
περίπου 400 συναδέλφους (σε σύνολο 12000, η 20000 η 30000 ανάλογα με
ποιους διαλέγει κανείς να μετρήσει) μπορεί να είναι πολλά πράγματα
αλλά σίγουρα δεν είναι πειστικό.
3) Να διαθέτει διακομματική υποστήριξη. Έτσι που να έχει ένα
στοιχειώδες προσδόκιμο ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των προσεχών, των
επόμενων και θα έλπιζε κανείς και των μεθεπόμενων βουλευτικών εκλογών.
Γιατί με νομοθετικά ζιγκ-ζαγκ παράδοση (in excellence or anything else
for that matter) δεν φτιάχνεται.
Φιλικά,"
Αντώνης Μοσχοβάκης, M.D., Ph.D.
Σχόλιο του συναδέλφου Ιωακείμ Γρυσπολάκη
ΑπάντησηΔιαγραφή"Κύριε Μοσχοβάκη καλημέρα.
Χαίρομαι για το επίπεδο συζήτησης και ανταλλαγής επιχειρημάτων. Αυτό
προσπαθώ και εγώ να διατηρήσω στη δημόσια συζήτηση. Επί του κειμένου τώρα.
Συμφωνώ με τις απόψεις σας, μόνο που αυτές δέχονται αξιωματικά ότι οι πέντε
εκ των επτά θα θελήσουν να ελέγξουν το πανεπιστήμιο, επιλέγοντας φερέφωνα
και μετριότητες. Θέλω να ελπίζω - και αυτός αντιλαμβάνομαι ότι είναι ο
στόχος του νομοσχεδίου - ότι στο Συμβούλιο δεν θα εκλεγούν αποτυχόντες ή
πρώην πολιτικοί τοπικού ή ακόμη και εθνικού βεληνεκούς, αλλά άνθρωποι της
επιστήμης, των γραμμάτων, πρώην καθηγητές πανεπιστημίων του εσωτερικού ή του
εξωτερικού με διεθνή ακτινοβολία και κύρος, άνθρωποι του επιχειρείν με
αποδεδειγμένη εμπειρία και αναγνώριση (εννοώ ανθρώπους που δημιούργησαν
καινοτόμες επιχειρήσεις όπως η RAYCAP ή άλλες που είχαν αφετηρία τεχνολογικά
επιτεύγματα). Όλοι αυτοί δεν θα θελήσουν να παίξουν το ρόλο του κομπάρσου ή
του μαϊντανού, αλλά του αμερόληπτου κριτή, που εκπροσωπεί την κοινωνία.
Άνθρωποι αυτού του βεληνεκούς δεν διακυβεύουν την αξιοπρέπειά τους για να
εκλέξουν έναν φαύλο και μέτριο επιστημονικά πρύτανη αντί ενός αρίστου
υποψηφίου. Οι λέκτορες όμως, οι επίκουροι αλλά και μόνιμοι καθηγητές, που
περιμένουν συναλλαγές ή ανταλλάγματα, πολύ εύκολα διοχετεύουν την ψήφο τους
σε φαύλους και επιρρεπείς, σε αδύναμους και μετρίους υποψηφίους.
Αγαπητέ κύριε Μοσχοβάκη, έχω ως αξίωμα αυτό που είπε ένας διαπρεπής Άγγλος
group theorist προ δεκαετιών: First class people elect first class people,
but second class people elect . . . Fifth class people.
Εύχομαι με αυτά τα λίγα να δικαιολόγησα θετικά τη συμμετοχή μου στο διάλογο
που ανοίξαμε.
Με εκτίμηση"
Ιωακείμ Γρυσπολάκης