Ο ΝΕΟΣ ΝΟΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΕΙ - ΤΡΙΤΗ ΑΠΟΨΗ Γράμμα από τη Χαϊδελβέργη. Απάντηση

Στο κείμενο αυτό ισχυρίζομαι πως το γράμμα λέει διάφορα τα οποία όμως με καμία ορθή συλλογιστική διαδικασία δεν οδηγούν στο συμπέρασμα-πρόταση του συγγραφέα. Παραθέτω στην συνέχεια την αιτιολόγηση του ισχυρισμού μου.

 

Αναρωτιέται ο συνάδελφος Παναγιώτης Θανασάς στο γράμμα του από την Χαϊδελβέργη,  προς την υπουργό Παιδείας, «Ποιος είναι ο σημαντικότερος παράγοντας δυσλειτουργίας, αδιαφάνειας, κακοδιοίκησης, διαπλοκής;» και δίνει την απάντηση  του η οποία και θεωρεί, δεν ξέρω με τι στοιχεία, και απάντηση που αποδέχεται η Πανεπιστημιακή κοινότητα. Η απάντηση αυτή σύμφωνα με τον συγγραφέα είναι «η φοιτητική συμμετοχή στην εκλογή των οργάνων διοίκησης των πανεπιστημίων.» και αιτιολογεί την άποψη του αυτή με το επιχείρημα ότι η «φοιτητική συμμετοχή έχει εκφυλισθεί ασκούμενη κατά κύριο λόγο από διεφθαρμένους, αυτονομημένους από τα κόμματα και τις παρατάξεις αρχηγίσκους, οι οποίοι παζαρεύουν τις ψήφους που ελέγχουν ζητώντας σε αντάλλαγμα συμβάσεις κυλικείων, μεταπτυχιακά διπλώματα, και άλλα πολλά...»

Αυτό αποτελεί το πρώτο ατόπημα του συγγραφέα. Με ποιους αλήθεια παζαρεύουν τις ψήφους που ελέγχουν οι «διεφθαρμένοι, αυτονομημένοι από τα κόμματα και τις παρατάξεις αρχηγίσκοι»; Από ποιους ζητούν και παίρνουν,
πάντα κατά τον συγγραφέα, ως ανταλλάγματα τις «συμβάσεις κυλικείων, τα μεταπτυχιακά διπλώματα και άλλα πολλά»; Και γιατί να μην ζητούν και παίρνουν, με την ίδια λογική, και τα πτυχία; Μια συναλλαγή θέλει δύο μέρη και ο συγγραφέας αποφεύγει να αναφέρει ποιος είναι ο έτερος συναλλασσόμενος. Και αυτό είναι γνωστό και στην Πανεπιστημιακή κοινότητα και στον συγγραφέα και υποθέτω και στην Υπουργό. Και δεν είναι άλλος από τις Διοικήσεις των Πανεπιστημίων. Σε αυτές που ο συγγραφέας στην πρόταση του προς την Υπουργό προτείνει να αφήσει την διοίκηση των πανεπιστημίων, δηλαδή «σε πρύτανη και αντιπρυτάνεις». Ποιος όμως έχει την κύρια ευθύνη στην συγκεκριμένη συναλλαγή; Η απάντηση προκύπτει άμεσα από το παρακάτω απόσπασμα από άρθρο του Χαρίδημου Τσούκα αν το μεταφέρουμε στον Πανεπιστημιακό χώρο.

«Όταν ξέρω ότι ο κύριος τρόπος για να βρει δουλειά (πάρω μεταπτυχιακό δίπλωμα) …. είναι ο ρουσφετολογικός, πιθανότατα θα τον χρησιμοποιήσω, όπως χρησιμοποιώ το αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις μου, αδιαφορώντας για τις μακροχρόνιες περιβαλλοντικές συνέπειες. Εκ μέρους μου αυτό είναι βραχυπρόθεσμα ορθολογικό. Εκ μέρους του ασκούντος την διοίκηση Πανεπιστημιακού δασκάλου, όμως, είναι ανορθολογικό να ενθαρρύνει αυτή τη συμπεριφορά μου, στο μέτρο που είναι επιφορτισμένος με την αποτελεσματική διαχείριση των θεσμών. Ο ασκών την Διοίκηση Πανεπιστημιακός δάσκαλος είναι θεσμικά υπεύθυνος για το σχεδιασμό του πεδίου εντός του οποίου δρω. Η δική μου ορθολογικότητα αναφέρεται στις επιλογές μου από ένα μενού που οι (Διοικήσεις) πολιτικοί,  ex officio, διαμορφώνουν. Η δική τους ορθολογικότητα συνίσταται στο να σχεδιάζουν το μενού, με γνώμονα το μακροχρόνιο δημόσιο συμφέρον. Αυτό, άλλωστε, ορκίζονται να προστατεύουν οι πολιτικοί...».” Η μήπως αυτό δεν ορκίζονται να προστατεύουν οι ασκούντες Διοίκηση σήμερα στο Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο; (Οι τρομοκράτες απειλούν ... - Φοβάμαι εδώ)

Και συνεχίζω παραφράζοντας τον Χαρίδημο Τσούκα. «Την κοινή σε μια πανεπιστημιακή κοινότητα ηθική ευθύνη ««διεφθαρμένων, αυτονομημένων από τα κόμματα και τις παρατάξεις αρχηγίσκων»-ασκούντων διοίκηση Πανεπιστημιακών δασκάλων (αποκλειστική των φοιτητών για τον Παναγιώτη Θανασά) χρησιμοποιούν οι επιφορτισμένοι με την Διοίκηση για να μετριάσουν τις ευθύνες τους.  Πρόκειται για μια ακόμη απόπειρα εξαπάτησης της κοινής γνώμης: οι φαύλοι Διοικούντες συναιρούν επίτηδες τις ηθικές και πολιτικές ευθύνες για να αυτο-απαλλαγούν. Ωστόσο, η σχέση Διοικούντα - «διεφθαρμένων, αυτονομημένων από τα κόμματα και τις παρατάξεις αρχηγίσκων» δεν είναι ισοβαρής: λαμβάνει χώρα σε ένα ήδη δομημένο περιβάλλον, τη θεσμική ευθύνη για το οποίο έχει, κατ’ αρχήν και πρωτίστως, ο ασκών την διοίκηση και συναλλασσόμενος με αυτούς πανεπιστημιακός δάσκαλος.» 

Στη συνέχεια ο Παναγιώτης Θανασάς κάνει την  υπόθεση «ότι η πλειονότητα των πανεπιστημιακών αφορμάται πρωτίστως από ιδιοτελή συμφέροντα και είναι έτοιμη για κάθε συναλλαγή που θα τα εξυπηρετήσει.» και περιγράφει ένα πιθανό σενάριο που θα οδηγήσει, σύμφωνα με τον ισχυρισμό του, στο ότι τελικά «θα επιλέξουν ως πρύτανη κάποιον που θα μπορούν να ελέγχουν. Αυτός θα τους κάνει όλα τα χατίρια, για να κερδίσει και τη δεύτερη θητεία που του επιτρέπει το νομοσχέδιό σας!»

Αν η υπόθεση του συγγραφέα είναι λάθος δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα με τον νομοσχέδιο και άρα αυτό είναι αποδεκτό από την Πανεπιστημιακή κοινότητα καθώς ο μόνος λόγος που το κάνει μη αρεστό είναι το μοντέλο Διοίκησης καθώς όπως συμβουλεύει την Υπουργό ο συγγραφέας «Αν το κάνετε, η συντριπτική πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας θα σταθεί δίπλα σας.»

Αν η υπόθεση του συγγραφέα είναι αληθής τότε το συμπέρασμα του συγγραφέα απλά περιγράφει πλήρως τη σημερινή κατάσταση στα Πανεπιστήμια. Αυτό δηλαδή που ο συγγραφέας αποκαλεί στη συνέχεια «μια λούμπεν ανεξέλεγκτη ολιγαρχία, που θα μετατρέψει (μετατρέπει) τα πανεπιστήμια σε πεδία διαπλοκής, διαφθοράς και φτηνής καθημερινής συναλλαγής.» Γιατί απλά δεν μπορώ να δω πως το υπάρχον σύστημα προστατεύει το Δημόσιο Πανεπιστήμιο στην περίπτωση της υπόθεσης του συγγραφέα.  Και το ποιο σημαντικό; Ο Παναγιώτης Θανασάς αποφεύγει να μας αιτιολογήσει ποιοι είναι οι μηχανισμοί του συστήματος το οποίο προτείνει στην Υπουργό (δηλαδή «διοίκηση σε πρύτανη και αντιπρυτάνεις» και «ένα ολιγομελές Συμβούλιο με ελεγκτικό ρόλο και με πλειοψηφία εξωτερικών μελών, το οποίο θα ορίζεται από τη Σύγκλητο.») οι οποίοι με την βασική του υπόθεση θα αποτρέψουν αυτό για το οποίο κατηγορεί το σύστημα που περιγράφεται από το σχέδιο νόμου. 

Όσο για το επιχείρημα του «Αν το κάνετε, η συντριπτική πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας θα σταθεί δίπλα σας.» πρώτον δεν βλέπω από πού εξάγει το συμπέρασμα του αυτό και επιπλέον δεν μας λέει ποια είναι αυτή η «συντριπτική πλειοψηφία της πανεπιστημιακής κοινότητας» στην οποία αναφέρεται και πως αυτή εκφράζεται τόσα χρόνια. (Το προϊόν μιας πρωτόγνωρης εσωτερικής διαδικασίας διαλόγου των Πανεπιστημίων εδώ pdf ) Μήπως η συντριπτική πλειοψηφία είναι αυτή που σήμερα ασκεί την Διοίκηση; Ή μήπως αυτή που για τόσα χρόνια ανέχθηκε και ανέχεται όλα αυτά τα φαινόμενα που οδήγησαν το Δημόσιο Πανεπιστήμιο στην σημερινή κατάσταση; 

Αν σε αυτή την κρίσιμη για την χώρα στιγμή οι Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι δράσουν στην βάση της υπόθεσης του Παναγιώτη Θανασά αμφιβάλω αν μπορεί να βρεθεί σχέδιο νόμου που θα αποκλείει όλα τα πιθανά σενάρια διαπλοκής που θα μπορούσαν να οδηγήσουν το σύστημα «σε μια λούμπεν ανεξέλεγκτη ολιγαρχία». Και ένα είναι σίγουρο, το ότι αυτό δεν είναι το μοντέλο που προτείνει ο συγγραφέας και η Πανεπιστημιακή κοινότητα (κατά τον συγγραφέα).

Ο Κλεάνθης Θραμπουλίδης διδάσκει Μηχανιστική Λογισμικού στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας.

πηγή