Αρχές της δεκαετίας του 70. Έλληνας φοιτητής ονόματι Γιώργος εργάζεται ως Research Associate στο RLE (Research Laboratory of Electronics) του MIT από όπου πήρε και το PhD του λίγα χρόνια πριν.
Την ίδια περίοδο ένας δευτεροετής φοιτητής του Τμήματος Ηλεκτρολόγων της Πάτρας ονόματι ΑΛΕΞΗΣ προετοιμάζει υλικό για να εισάγει μάθημα μικροεπεξεργαστών στο Τμήμα, ενέργεια που
εκτιμά θα τον καταστήσει πρωτοπόρο στην Ελλάδα όσον αφορά την εισαγωγή του αντικειμένου των μικροεπεξεργαστών στο πρόγραμμα σπουδών του Ηλεκτρολόγου. Ολο αυτό το εγχείρημα είναι αυστηρά διαβαθμισμένο.1974. Παρά την διαβάθμιση του εγχειρήματος του ΑΛΕΞΗ, ο Γιώργος αν και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, το μαθαίνει. Θεωρεί πως είναι μεγάλη ευκαιρία να οικειοποιηθεί την δουλειά αυτή και να καταστεί ο ίδιος πρωτοπόρος στον χώρο αυτό. Αφήνει το RLE του MIT και έρχεται στην Πάτρα όπου εκλέγεται καθηγητής.
1975. Ο ΑΛΕΞΗΣ ως φοιτητής του 4ου έτους παρουσιάζει με όλη την λεπτομέρεια του το διαβαθμισμένο υλικό και την πρόταση του για την εισαγωγή του μαθήματος των μικροεπεξεργαστών στον καθηγητή πλέον Γιώργο.
1976. Εγώ πρωτοετής φοιτητής στο Τμήμα. Ο Γιώργος οικειοποιείται το έργο του ΑΛΕΞΗ και εισάγει το μάθημα μικροεπεξεργαστών. Το παρουσιάζει ως δικό του. Δικαιώνεται έτσι η επιλογή του να αφήσει το ΜΙΤ και ναρθει στην Πάτρα. Λίγο αργότερα έχει τη δυνατότητα να γράψει στο βιογραφικό του:
“Με την εισαγωγή των μαθημάτων μικροϋπολογιστών στο πρόγραμμα σπουδών από το 1976, το Τμήμα πρωτοπόρησε μεταξύ των συναφών τμημάτων της χώρας.”
Μπορεί κανείς να διακρίνει πως δεν αναφέρει ότι πρωτοπόρησε ο ίδιος αλλά το Τμήμα. Ίσως έτσι να προσπάθησε να αμβλύνει την οικειοποίηση του έργου του ΑΛΕΞΗ.
1976. Ο ΑΛΕΞΗΣ ως φοιτητής του 5ου έτους έχει τη δυνατότητα μέσα από την παρακολούθηση του μαθήματος να διαβεβαιώσει τον Γιώργο ότι το υλοποιεί σωστά, σύμφωνα με τα σχέδια του. Παίρνει το πτυχίο του και λόγω της υποχρέωσης που του έχει ο Γιώργος αναλαμβάνει να είναι ο επιβλέπων της διατριβής του. Καθώς όμως ο ΑΛΕΞΗΣ έχει εξαντλήσει το θέμα των μικροεπεξεργαστών στρέφεται σε άλλη περιοχή.
1982. Ο ΑΛΕΞΗΣ παίρνει το PhD του πάνω σε «πρωτόκολλα πολλαπλής προσπέλασης στο επίπεδο MAC (Medium Access Control)»
Χρόνια αργότερα (2020) ένας άλλος ΑλέΞΗΣ ανακαλύπτει τα καλά φυλασσόμενα διαβαθμισμένα έγγραφα που περιέχουν τα σχέδια εισαγωγής του μαθήματος μικροεπεξεργαστών και αποφασίζει να αναλάβει το κόστος αποκατάστασης του δημιουργού τους και να αποδώσει τα του Καίσαρος τω ΑΛΕΞΗ.
Ετσι τώρα ο ΑΛΕΞΗΣ είναι με την βούλα της Συγκλήτου
“πρωτοπόρος στην Ελλάδα στην εισαγωγή των μικροεπεξεργαστών στο πρόγραμμα σπουδών του Ηλεκτρολόγου Μηχανικού (από τη δεκαετία του 1970).”
Και αυτό έχει διπλή αξία καθώς ο ΑΛΕΞΗΣ το πέτυχε 3 τουλάχιστο χρόνια πριν ολοκληρώσει την Διδακτορική του Διατριβή.
Ρετσέλια και Ποντίκια. Αρχές της δεκαετίας του 70. 450 km βόρεια, και την ίδια περίοδο που ο ΑΛΕΞΗΣ σχεδίαζε την εισαγωγή του μαθήματος, άκουγα ως μαθητής πρώτης γυμνασίου μια από τις πολλές ιστορίες που συνήθιζε να μας λέει ο μπάρμπα Χρήστος και επέμενα, αντίθετα με αυτό που μας έλεγε, πως είναι αδύνατο να έχει φάει το ποντίκι ο πωλητής των ρετσελιών στο παζάρι. Κάθε Τετάρτη στο παζάρι στην Πτολεμαΐδα κατέβαιναν από τα γύρω χωριά και πουλούσαν ρετσέλια μέσα σε κιούπια γεμάτα με πετιμέζι. Ηταν το αγαπημένο μας γλυκό εκείνα τα χρόνια. Ενας πελάτης παρατηρώντας το περιεχόμενο, πριν αγοράσει, λέει στον πωλητή: κάτι έχει μέσα. Ρετσέλια του απαντάει ο πωλητής βλέποντας και αυτός μέσα στο κιούπι. Μα αυτό κουνιέται! του λέει ο πελάτης. Ρετσέλι σου λέω είναι! επιμένει ο πωλητής. Καλά, είναι ποντικός που έπεσε μέσα δεν τον βλέπεις! Έχει και ουρά. Ρετσέλι είναι! επιμένει ο πωλητής. Ε! τότε φάτο! Του λέει ο πελάτης. Και ο πωλητής το παίρνει μέσα από το πετιμέζι και το τρώει, λέει τελειώνοντας την ιστορία του ο μπάρμπα Χρήστος και επιμένει πως έτσι έγινε.
Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω πως ο μπάρμπα Χρήστος είχε δίκαιο.
Για τον νεποτισμό και την κομματοποίηση του καθηγητικού κατεστημένου ο κακός δαίμονας είναι πάντοτε ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας και συνακόλουθα το κόμμα που ανήκει. Η κακοδαιμονία όμως της ανεπάρκειας των πανεπιστημίων της χώρας βρίσκεται στους ίδιους τους καθηγητές του και όχι στον (-ην) υπουργό Παιδείας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣύμφωνα με τον ομότιμο καθηγητή Παρασκευά Παρασκευόπουλο (ΕΜΠ) "Το πρόβλημα των ΑΕΙ είναι οι καθηγητές" (ΤΟ ΒΗΜΑ - 15.02.2009). Συγκεκριμένα αναφέρει ότι: "Σε κάθε γωνιά της Γης ισχύει ότι το Πανεπιστήμιο ίσον οι καθηγητές του Στη χώρα μας περίπου 75% των καθηγητών είναι κάτω του μετρίου. Η κύρια απασχόληση των μελών ΔΕΠ, εκτός από τις εξωπανεπιστημιακές ασχολίες, είναι οι κλίκες, οι συντεχνίες, οι συναλλαγές, η διαπλοκή και η διαφθορά. Σε κάθε άξιο καθηγητή αντιστοιχούν τρεις ανάξιοι, διότι οι παρέες των καθηγητών προωθούν τους δικούς τους, ανεξαρτήτως προσόντων (είμαστε τα ΑΕΙ του βολέματος και της κλίκας. Αν κάποιος αξιόλογος και γενναίος καθηγητής αρχίσει να μάχεται τα κακώς κείμενα και να αγωνίζεται για το καλό της Σχολής του, απομονώνεται τεχνηέντως και εξουδετερώνεται. Η παιδεία για να ανακάμψει δεν χρειάζεται μόνο χρήματα. Χρειάζεται κυρίως καθηγητές και ένα νέο Νόμο Πλαίσιο που να ικανοποιεί πολλά αιτήματα, όπως την αξιολόγηση των ΑΕΙ(*) την κατάργηση των καταλήψεων κ.ά.π.,αλλά δεν θα λύσει το πρόβλημα, για τους ίδιους λόγους που δεν λύθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια. Και δεν λύθηκε γιατί η αναβάθμιση κάθε Πανεπιστημίου όπου Γης, είναι η αναβάθμιση των καθηγητών του.
(*)Ο Νόμος Πλαίσιο (1982) για τα ΑΕΙ αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων με τη πάροδο του χρόνου μη συμβατός με την επικρατούσα νοοτροπία του βολέματος και της κλίκας. Θα λειτουργούσε άψογα σε χώρες που επικρατεί η αξιοκρατία, όπως π.χ. στη Γερμανία, όπου εννέα (9) μόνο Πανεπιστήμια από 30 πέρασαν το κριτήριο αξιολόγησης. Επομένως, η πολυπόθητη αναβάθμιση των ΑΕΙ μπορεί να γίνει μόνο με την αναβάθμιση των καθηγητών. Αν δεν γίνει αυτό, τότε κάθε προσπάθεια για μια καλύτερη Παιδεία θα πέσει στο κενό, όπως έπεσαν στο κενό όλες οι προσπάθειες από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα".'
Σημείωση: Σε κάθε αξιόλογο Πανεπιστήμιο η κινητικότητα των μελών ΔΕΠ και των ερευνητών, καθώς και η έκθεσή τους σε ποικίλα περιβάλλοντα είναι απαραίτητη για το άνοιγμα του μυαλού και την εκπλήρωση των επιστημονικών δραστηριοτήτων. Παραμένει απερίγραπτη η κακόβουλη αντίδραση που έτυχε στις αρχές το διαπανεπιστημιακό πρόγραμμα ΕRASMUS από τη μετριότητα του καθηγητικού κατεστημένου, καθώς και από τη μυωπική, κατευθυνόμενη, μικροκομματική τοποθέτηση ικανού αριθμού φοιτητών, ανεξάρτητα από το χρώμα της σημαίας τους...
Δημήτρης Φρυδάς