Περί ανομίας ή «Theater Drama vs. Political Reality»

Αγαπητέ Δημοσθένη,  (πηγή)

Η ανομία στην οποία αναφέρομαι στις πρόσφατες παρεμβάσεις μου, και κυρίως στην επιστολή μου στον κ Μπαμπινιώτη (εδώ), την οποία και αναφέρεις εσύ στην παρέμβαση σου (εδώ), αλλά και άλλα μέλη του φόρουμ (εδώ), δυστυχώς δεν αποτελεί αντίδραση ενάντια  στο Μνημόνιο αλλά ούτε και ενάντια στη γενικότερη κατάσταση στην οποία έχει οδηγήσει τη χώρα το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα και δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως τέτοια. Κάθε δε προσπάθεια υπεράσπισης της δεν έχει την παραμικρή βάση και οι αναφορές σε Αντιγόνη και στους άλλους αρχαίους είναι ατυχείς.  Το φαινόμενο της ανομίας είναι παλιό για την χώρα και αποτελεί μια από τις βασικότερες αιτίες που φτάσαμε εδώ (εδώ και εδώ).

Το 2009 ο τότε Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην προσπάθεια του να αιτιολογήσει την  μη εφαρμογή των νόμων, δήλωνε εκπροσωπώντας τους Πρυτάνεις
«Κάποια κόμματα μας καλούν να μην εφαρμόσουμε τον νόμο. Κάποια άλλα μας ζητούν να εφαρμόσουμε όλες τις διατάξεις του. Κι έτσι εμείς βρισκόμαστε στη μέση και συνθλιβόμαστε». εδώ

Λίγους μόνο μήνες πριν, άλλος Πρύτανης, που ορίσθηκε πρόσφατα από την Πολιτική ηγεσία μέλος της  Ομάδας Εργασίας που έχει σκοπό να «συντάξει πόρισμα για τη διευθέτηση θεμάτων που αφορούν στην πλήρη εφαρμογή του Νόμου για τα Α.Ε.Ι.» δήλωνε ««Για μας, ανεξάρτητα από τη νομοθεσία, το πανεπιστημιακό άσυλο υπάρχει» (εδώ) και αυτό παρά την κοινή πεποίθηση ότι «Υπάρχει γελοιοποίηση της έννοιας του ασύλου» Λ. Κύρκος (εδώ)          

Δυστυχώς για πολλά χρόνια το Πολιτικό σύστημα ανεχόταν την ανομία σε αντάλλαγμα της δικής του ανομίας (εδώ). Ακόμη και έγκριτες εφημερίδες καλλιεργούσαν την ιδέα της «ελαστικής» εφαρμογής των νόμων, πάντα  βέβαια με εξαιρέσεις! (εδώ)

Γενιές συνδικαλιστών γαλουχήθηκαν στα Πανεπιστήμια με την θεώρηση πως αρκεί μια απόφαση του συνδικαλιστικού, «θεσμικού» όπως το αποκαλούν, οργάνου τους, για να γράψουν στα παλιά τους τα παπούτσια τον κάθε Νόμο της Πολιτείας και να εφαρμόσουν την δική τους «απόφαση-Νόμο». Οι συνδικαλιστές αυτοί πλαισίωσαν τα πολιτικά κόμματα και γιατί όχι και την Δικαιοσύνη. Έτσι η αντίληψη αυτή εδραιώθηκε στην κοινωνία με αποτέλεσμα κάθε ισχυρός να αγνοεί τους Νόμους και προκλητικά να μένει ατιμώρητος (εδώ).

"Αυτό είναι τελικά το ποινικό οπλοστάσιο που διαθέτει η χώρας μας απέναντι στο έγκλημα. Αυτό είναι το Κράτος Δικαίου που διαμορφώσαμε. Ομως έτσι οι πολίτες εθίστηκαν στην ατιμωρησία. Εκτεταμένη φοροδιαφυγή, μαζική διαφθορά, τεράστιες καταπατήσεις δημοσίων κτημάτων." Για ποια Δικαιοσύνη, αλήθεια, μιλάμε; Βασίλειος Φλωρίδης αντεισαγγελέας Εφετών (εδώ)

Τα παραδείγματα πολλά και τα γνωρίζετε όλοι σας. Αναφέρω ενδεικτικά την πρόσφατη περίπτωση Κουλούρη (εδώ) και το χαρακτηριστικό «κάτω τα χέρια … γιατί θα γίνει μακελειό» (εδώ).

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η χώρα οδηγήθηκε στην διαφθορά και οι συναλλαγές πολιτών και Πολιτικών για προσωπικό όφελος, που σχεδόν πάντα ήταν σε βάρος του δημόσιου συμφέροντος, ήταν και είναι σε καθημερινή βάση.

Σε επιστολή μου το 2004 προς την τότε Υπουργό Παιδείας κ. Γιαννάκου επεσήμανα πως «Απαιτείται, πρώτα από όλα, διασφάλιση εφαρμογής των νόμων οι οποίοι παραβιάζονται ασύστολα είτε με την καταπάτηση ωραρίων, είτε με την κατασπατάληση των πόρων, ανθρώπινων ή υλικών, είτε με την πλημμελή άσκηση καθηκόντων, είτε με την διαπλοκή που έχει προχωρήσει σε αφάνταστα μεγάλο βαθμό στο χώρο της παιδείας.» Η απάντηση ήταν «σας ευχαριστούμε για τις απόψεις σας».

Σε επιστολή μου προς την Πολιτεία για τον τρόπο άσκησης της Διοίκησης στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο (εδώ και εδώ) η μόνη απάντηση που πήρα ήταν η ενημέρωση από το γραφείο του Πρωθυπουργού πως η επιστολή μου προωθήθηκε στον αρμόδιο τότε υπουργό Α. Σπηλιωτόπουλο. Εκεί … στην καλύτερη περίπτωση ξεχάστηκε σε κάποιο συρτάρι.
Σε ανοικτή επιστολή μου το 2008 προς τον Πρύτανη (εδώ) σημείωνα «Επειδή από όλα τα παραπάνω γεγονότα διαφαίνεται πως έχει δημιουργηθεί στα αρμόδια όργανα, στο προσωπικό, αλλά και στη Πανεπιστημιακή κοινότητα η πεποίθηση πως μπορεί το Πανεπιστήμιο Πατρών, πιθανόν στα πλαίσια της αυτοτέλειας του, να αρνηθεί την εφαρμογή του σχετικού με τα συγγράμματα Νόμου αλλά και γενικότερα κάθε Νόμου της Ελληνικής Πολιτείας και αυτό έχει ως αποτέλεσμα τα αρμόδια όργανα να μην κινούν τις σχετικές διαδικασίες για την έγκαιρη ενημέρωση/προετοιμασία των εμπλεκομένων στην εφαρμογή της διάταξης για τα συγγράμματα πράξης, αλλά πρωτίστως επειδή όλη αυτή η κατάσταση περνάει επικίνδυνα για ένα Δημοκρατικό Πολίτευμα μηνύματα στους φοιτητές μας οι οποίοι θα κληθούν να αποτελέσουν την  ηγεσία της αυριανής κοινωνίας μας, σας παρακαλώ να ενημερώσετε την Πανεπιστημιακή κοινότητα για την θέση του Πανεπιστημίου Πατρών επί του εν λόγω θέματος, καθώς «όπου γαρ μη νόμοι άρχουσιν, ουκ έστι πολιτεία,» (Πολιτικά, 1292a 32-37).»
 

Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από την συνέντευξη του Εμμανουήλ Κριαρά στην Καθημερινή «Σήμερα περισσότερο από ποτέ η χώρα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις, διότι το σύστημα το οποίο διαβιώσαμε τα τελευταία χρόνια μάς οδήγησε στον πάτο, σε πτώχευση κάθε κοινωνικής και πνευματικής δραστηριότητας. Ιδιαίτερα στο εκπαιδευτικό και το πολιτικό. Αναγκαίο πάνω απ’ όλα είναι να αλλάξουμε νοοτροπία. Οχι μόνο στην πολιτική και τα κόμματα, αλλά σε ατομικό επίπεδο, γιατί όλοι μαζί έχουμε συμβάλει στη δημιουργία αυτού του νεοελληνικού αδιεξόδου». εδώ

Σε κάθε περίπτωση είναι ενδιαφέρον να έχουμε την περιγραφή ενός μοντέλου ή τουλάχιστο ένα επιτυχημένο παράδειγμα κοινωνίας που λειτουργεί στην βάση της ανομίας.

Κλεάνθης Θραμπουλίδης