Μην πυροβολείτε τον υπουργό. … Δοξάστε τον!

Δεν μπορώ να μην σταθώ στον σοβαρό προβληματισμό του Υπουργού

«Και τι θα γίνει αν μικρές ομάδες συνεχίσουν να εμποδίζουν ακόμη και τις πρυτανικές αρχές να διεξαγάγουν τις εκλογές για τα Συμβούλια; Εδώ αρχίζει η αποκλειστική ευθύνη των πρυτανικών αρχών αλλά και ολόκληρης τής πανεπιστημιακής κοινότητας. Υπάρχουν εσωτερικές διαδικασίες, το πειθαρχικό συμβούλιο των πανεπιστημίων που μπορεί να ελέγξει τους εκ του ασφαλούς παρανομούντες, για δε τους εξωπανεπιστημιακούς υπάρχουν οι νόμοι τής Πολιτείας που ισχύουν για όλους τους πολίτες οι οποίοι δεν είναι φοιτητές.»

Ένα προβληματισμό στον οποίο καταλήγει μετά από την παράθεση θέσεων και αντιλήψεων,  που αν δεν
έχετε ακόμη καταλάβει γιατί αυτή η χώρα έφτασε εδώ και γιατί δεν έχει πλέον ελπίδα, αξίζει τον κόπο να μελετήσετε για να δείτε τον τρόπο σκέψης αυτών που μας κυβερνούσαν, μας κυβερνούνε και έχουν το θράσος ακόμη να ζητάνε την ψήφο μας. (Mην πυροβολείτε τα πανεπιστήμια, ΒΗΜΑ, Γνώμες εδώ). Και μην μου πείτε πως εκφράζει τον εαυτό του.  

Κατ αρχήν ένοιωσα και εγώ πως πιθανότατα είμαι ανάμεσα στους

«θύτες αλλά και θύματα μιας συστηματικής απαξίωσης των πανεπιστημίων που καλλιεργήθηκε στην κοινή γνώμη για διαφόρους λόγους και που πηγάζει αποκλειστικά από ορισμένα επεισόδια στα πανεπιστήμια με εκμετάλλευση τού ασύλου (κατά κανόνα από εξωπανεπιστημιακούς).»

αλλά επειδή όλα όσα έχω αναφέρει στην Ανοικτή επιστολή μου εδώ δεν προέρχονται από εξωπανεπιστημιακούς, συνεχίζω να ελπίζω πως ίσως κάποια στιγμή πάρω μια επίσημη απάντηση σε αυτή.

Το λοιπόν, καρντάσια, μην πυροβολείτε τον υπουργό Παιδείας που πασχίζει να βοηθήσει, γιατί έτσι  πυροβολείτε το δυναμικό που μπορεί να δώσει τη μόνη ελπίδα σ' αυτόν τον τόπο.

Μην τον πυροβολείτε λοιπόν … Δοξάστε τον!

Παραθέτω χαρακτηριστικά αποσπάσματα (οι επισημάνσεις δικές μου)

«Ανέλαβα, λοιπόν, το υπουργείο με τη φιλοδοξία να προωθήσω αυτή την πολύ σημαντική για την Παιδεία μας αλλαγή αλλά και να βοηθήσω να επανέλθει ο διάλογος με τα πανεπιστήμια και να προχωρήσει η ομαλή εφαρμογή τού νόμου.»

«Τα πράγματα εξελίχθηκαν διαφορετικά. Ο μεν νόμος για το Νέο Λύκειο και το νέο εξεταστικό σύστημα δεν στάθηκε δυνατό να προχωρήσει ελλείψει μιας ευρύτερης διακομματικής συμφωνίας, ενώ προέκυψαν προβλήματα και στην προσπάθεια (που είχε ήδη αρχίσει πολύ πριν από εμένα) εφαρμογής τού νόμου τής κυρίας Διαμαντοπούλου για τα ΑΕΙ.»

«Πήρα την πρωτοβουλία και κάλεσα τους πρυτάνεις των πανεπιστημίων στο υπουργείο να συζητήσουμε τους τρόπους εφαρμογής και πιθανές δυσλειτουργίες που ανακύπτουν, ώστε να αποκατασταθούν ο διάλογος και ένα κλίμα εμπιστοσύνης που θα οδηγήσει στην ομαλή εφαρμογή τού νόμου. Κατά τη συνάντηση προϋπόθεση για κάθε συζήτηση θεωρήθηκε το θέμα τής άμεσης χρηματοδότησης των πανεπιστημίων …»

«Η ενέργεια αυτή προκάλεσε πρωτοφανή πυρά εναντίον τού γράφοντος από μικρή μερίδα τού έντυπου και τού ηλεκτρονικού Τύπου, σαν δήθεν προσπάθεια καταργήσεως τού νόμου για τα ΑΕΙ! Αποσιωπήθηκε (εις βάρος τής υπεύθυνης ενημέρωσης) το γεγονός ότι σε κανένα από τα είκοσι τέσσερα (24) πανεπιστήμια τής χώρας δεν είχε καταστεί δυνατόν να εκλεγεί το προβλεπόμενο Συμβούλιο Διοίκησης, παρά μόνον σε επτά (από τα 16) ΤΕΙ!»

«μιας συστηματικής απαξίωσης των πανεπιστημίων που καλλιεργήθηκε στην κοινή γνώμη για διαφόρους λόγους και που πηγάζει αποκλειστικά από ορισμένα επεισόδια στα πανεπιστήμια με εκμετάλλευση τού ασύλου (κατά κανόνα από εξωπανεπιστημιακούς).»

«Αν τα πανεπιστήμια ήταν πράγματι όπως προσπαθούν κάποιοι να τα παρουσιάσουν (συνήθως άνθρωποι που δεν έχουν περάσει από αυτά ή είναι τελείως απληροφόρητοι), τότε όλοι οι επιστήμονες που σπούδασαν σ' αυτά και στηρίζουν τη χώρα σε διαφόρους τομείς - δικαστές, εκπαιδευτικοί, γιατροί, μηχανικοί, επιστήμονες επαγγελματίες όλων των κλάδων και άλλοι που δραστηριοποιούνται στον επιχειρηματικό χώρο - θα ήταν από ακατάρτιστοι έως άχρηστοι!»

«Τα πανεπιστήμιά μας έχουν αδυναμίες, δυσλειτουργίες, κενά και προβλήματα. Ο νόμος για τα ΑΕΙ μπορεί πράγματι να λύσει αρκετά από αυτά και ως νόμος τού κράτους δεν μπορεί παρά να είναι σεβαστός από όλα τα μέλη μιας συντεταγμένης Πολιτείας∙ από τους πανεπιστημιακούς κατεξοχήν»

«Χρειάζεται διάλογος με τις εκλεγμένες πανεπιστημιακές αρχές, που είναι και οι μόνες - όπως αποδεικνύεται από τα πράγματα - που μπορούν να αναλάβουν την ευθύνη τής εφαρμογής τού νόμου. Αλλά οι εκλεγμένες πανεπιστημιακές αρχές, που είναι οι φυσικοί φορείς εφαρμογής τού νόμου, καταργούνται από τον νόμο!»

«Αυτά για να γίνει αντιληπτό πόσο άδικες και αδικαιολόγητες ήταν οι πρωτοφανείς στην υπερβολή τους επιθέσεις που έγιναν στον υπουργό Παιδείας (και κατ' επέκτασιν στα πανεπιστήμια). Μήπως κάποιοι πολιτικοί ενοχλήθηκαν που είδαν εξωκοινοβουλευτικά πρόσωπα σε θέσεις υπουργικής ευθύνης;»

«Εύλογη ερώτηση: Και τι θα γίνει αν μικρές ομάδες συνεχίσουν να εμποδίζουν ακόμη και τις πρυτανικές αρχές να διεξαγάγουν τις εκλογές για τα Συμβούλια; Εδώ αρχίζει η αποκλειστική ευθύνη των πρυτανικών αρχών αλλά και ολόκληρης τής πανεπιστημιακής κοινότητας. Υπάρχουν εσωτερικές διαδικασίες, το πειθαρχικό συμβούλιο των πανεπιστημίων που μπορεί να ελέγξει τους εκ του ασφαλούς παρανομούντες, για δε τους εξωπανεπιστημιακούς υπάρχουν οι νόμοι τής Πολιτείας που ισχύουν για όλους τους πολίτες οι οποίοι δεν είναι φοιτητές.»