ETHNOS NEWS
Αναζητώ τις θέσεις του δεκαεξάχρονου (Κρίση και το Διάγγελμα ενός Δεκαεξάχρονου εδώ & εδώ) στους φοιτητές μας και αναρωτιέμαι που πήγαν αυτοί οι δεκαεξάχρονοι. Ή καλύτερα, πως τους καταντήσαμε. Και γνωρίζετε πολύ καλά
όλοι, όσοι ζείτε στον Πανεπιστημιακό χώρο, πως είναι διαφορετικές οι απόψεις που κυριαρχούν στους φοιτητές μας. Άλλες είναι οι θέσεις τους, άλλοι είναι οι αγώνες τους. Και δυστυχώς κατάφεραν να ευτελίσουν όλα τα μέσα του αγώνα και της αντίστασης και όταν «έρθει κάποια στιγμή η ανάγκη να αγωνιστείς, να αντισταθείς, και αυτό γιατί θα κινδυνεύει η ελευθερία, η εθνική ανεξαρτησία, το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας εσύ θα στέκεσαι άοπλος και ανίκανος να ..» εδώ
Έγγραφα σε σχετικό μήνυμα μου προς τους φοιτητές μας αμέσως μετά τις φοιτητικές τους εκλογές: «Προκαλεί θλίψη να βλέπεις αυτά τα παιδιά να υπηρετούν και να «σέρνονται» ακόμη πίσω από αυτούς που υποθήκευσαν το μέλλον τους.
Προκαλεί θλίψη να βλέπεις τα ίδια παιδιά να αγωνίζονται και να στηρίζουν ακόμη πρακτικές και νοοτροπίες που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.
Προκαλεί θλίψη, γιατί από αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να έχει αρχίσει, με την ευκαιρία της κρίσης που βιώνει η χώρα, η αποδόμηση της τόσο καταστροφικής, για το Πανεπιστήμιο και τη χώρα, άκρατης κομματικοποίησης της φοιτητικής ζωής.
Προκαλεί θλίψη γιατί βλέπεις αυτά τα νέα παιδιά …» Τα πράσινα, τα μπλε, … τα κόκκινα και τα πορτοκαλί "μπλουζάκια" εδώ
Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά το ξέρουμε όλοι μας ότι απόψεις σαν και αυτές του δεκαεξάχρονου δεν τολμά πλέον κανείς να εκφράσει. Μετρημένοι στα δάκτυλα είναι οι φοιτητές που δεν ανήκουν σε κομματικές παρατάξεις και τολμούν να εκφράσουν την άποψη τους.
Και φυσικά την ευθύνη γι' αυτό δεν την έχουν αυτά τα νέα παιδιά, αλλά κύρια η γενιά μας και κύρια η Πνευματική ηγεσία. Η αποδοχή της κατάντιας μιας γενιάς εδώ
Σήμερα η ευθύνη είναι δική σου! εδώ
Κλεάνθης Θραμπουλίδης
Αναζητώ τις θέσεις του δεκαεξάχρονου (Κρίση και το Διάγγελμα ενός Δεκαεξάχρονου εδώ & εδώ) στους φοιτητές μας και αναρωτιέμαι που πήγαν αυτοί οι δεκαεξάχρονοι. Ή καλύτερα, πως τους καταντήσαμε. Και γνωρίζετε πολύ καλά
όλοι, όσοι ζείτε στον Πανεπιστημιακό χώρο, πως είναι διαφορετικές οι απόψεις που κυριαρχούν στους φοιτητές μας. Άλλες είναι οι θέσεις τους, άλλοι είναι οι αγώνες τους. Και δυστυχώς κατάφεραν να ευτελίσουν όλα τα μέσα του αγώνα και της αντίστασης και όταν «έρθει κάποια στιγμή η ανάγκη να αγωνιστείς, να αντισταθείς, και αυτό γιατί θα κινδυνεύει η ελευθερία, η εθνική ανεξαρτησία, το μέλλον της Ελληνικής κοινωνίας εσύ θα στέκεσαι άοπλος και ανίκανος να ..» εδώ
Έγγραφα σε σχετικό μήνυμα μου προς τους φοιτητές μας αμέσως μετά τις φοιτητικές τους εκλογές: «Προκαλεί θλίψη να βλέπεις αυτά τα παιδιά να υπηρετούν και να «σέρνονται» ακόμη πίσω από αυτούς που υποθήκευσαν το μέλλον τους.
Προκαλεί θλίψη να βλέπεις τα ίδια παιδιά να αγωνίζονται και να στηρίζουν ακόμη πρακτικές και νοοτροπίες που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.
Προκαλεί θλίψη, γιατί από αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να έχει αρχίσει, με την ευκαιρία της κρίσης που βιώνει η χώρα, η αποδόμηση της τόσο καταστροφικής, για το Πανεπιστήμιο και τη χώρα, άκρατης κομματικοποίησης της φοιτητικής ζωής.
Προκαλεί θλίψη γιατί βλέπεις αυτά τα νέα παιδιά …» Τα πράσινα, τα μπλε, … τα κόκκινα και τα πορτοκαλί "μπλουζάκια" εδώ
Σίγουρα υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά το ξέρουμε όλοι μας ότι απόψεις σαν και αυτές του δεκαεξάχρονου δεν τολμά πλέον κανείς να εκφράσει. Μετρημένοι στα δάκτυλα είναι οι φοιτητές που δεν ανήκουν σε κομματικές παρατάξεις και τολμούν να εκφράσουν την άποψη τους.
Και φυσικά την ευθύνη γι' αυτό δεν την έχουν αυτά τα νέα παιδιά, αλλά κύρια η γενιά μας και κύρια η Πνευματική ηγεσία. Η αποδοχή της κατάντιας μιας γενιάς εδώ
Σήμερα η ευθύνη είναι δική σου! εδώ
Κλεάνθης Θραμπουλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου