Προκαλεί θλίψη να βλέπεις αυτά τα
παιδιά να υπηρετούν και
να «σέρνονται» ακόμη πίσω από αυτούς που υποθήκευσαν το μέλλον
τους.
Προκαλεί θλίψη να βλέπεις τα ίδια παιδιά να αγωνίζονται και να στηρίζουν ακόμη πρακτικές και νοοτροπίες που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.
Προκαλεί θλίψη, γιατί από αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να έχει αρχίσει,
με την ευκαιρία της κρίσης που βιώνει η χώρα, η αποδόμηση της τόσο καταστροφικής, για το Πανεπιστήμιο και τη χώρα, άκρατης κομματικοποίησης της φοιτητικής ζωής.
Προκαλεί θλίψη γιατί βλέπεις αυτά τα νέα παιδιά να λειτουργούν ακόμη με συνείδηση πολιτικού πελάτη και όχι πολίτη. Πολιτικού πελάτη, ενός φαύλου και χρεοκοπημένου από καιρό πολιτικού συστήματος που δεν δίστασε να μετατρέψει τον χώρο της εκπαίδευσης σε φυτώριο αναπαραγωγής της φαυλότητας του.
“Η απαρχή μιας νέας πορείας για τη χώρα περνά μέσα από τη βίωση συναισθημάτων αποστροφής, ενοχής και ελπίδας, τα οποία θέτουν τις βάσεις για μια διαφορετικού τύπου θέσμιση της «πόλεως», μια «προ-λογική βούληση», όπως παρατηρεί ο αείμνηστος Κορνήλιος Καστοριάδης.
Η οργή μας να γίνει ο φόβος τους. Η άλλη όψη του χειροκροτήματος είναι η μούντζα. Το να διαμαρτύρεσαι ειρηνικά και νόμιμα είναι θέμα αξιοπρέπειας.”
“Γιατί η κομματοκρατία συνιστά δυσλειτουργία της δημοκρατίας; Για το λόγο ότι διαστρέφει τη λειτουργία των θεσμών και, στο μέτρο που αυτό συμβαίνει, εκφυλίζει το ήθος της δημόσιας σφαίρας, παράγοντας δημόσια αγαθά χαμηλής ποιότητας.”
“Φως θα υπάρξει όταν συνειδητοποιήσουμε πλήρως τη συλλογική παρακμή μας και πως αυτή παρήχθη. Χρειάζεται γενναία αυτοεξέταση για κάτι τέτοιο. Χωρίς μετατόπιση της συνείδησης, δίχως τη βίωση της υπαρξιακής αγωνίας που παράγει η αποτυχία, η ουσιαστική μετα-στροφή δεν είναι εφικτή. Όπως τραγουδά ο Σαββόπουλος πάλι: «Κι εγώ που είμαι ο πιο φριχτός πώς να βγω και να ξαναρχίσω/αν δε θερίσω ότι έσπειρα κι αν δεν μετανοήσω;»”
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα έχει οριστικά χρεοκοπήσει από καιρό, Χαρίδημος Τσούκας.
Κλεάνθης Θραμπουλίδης
Προκαλεί θλίψη να βλέπεις τα ίδια παιδιά να αγωνίζονται και να στηρίζουν ακόμη πρακτικές και νοοτροπίες που οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή.
Προκαλεί θλίψη, γιατί από αυτά τα παιδιά θα έπρεπε να έχει αρχίσει,
με την ευκαιρία της κρίσης που βιώνει η χώρα, η αποδόμηση της τόσο καταστροφικής, για το Πανεπιστήμιο και τη χώρα, άκρατης κομματικοποίησης της φοιτητικής ζωής.
Προκαλεί θλίψη γιατί βλέπεις αυτά τα νέα παιδιά να λειτουργούν ακόμη με συνείδηση πολιτικού πελάτη και όχι πολίτη. Πολιτικού πελάτη, ενός φαύλου και χρεοκοπημένου από καιρό πολιτικού συστήματος που δεν δίστασε να μετατρέψει τον χώρο της εκπαίδευσης σε φυτώριο αναπαραγωγής της φαυλότητας του.
“Η απαρχή μιας νέας πορείας για τη χώρα περνά μέσα από τη βίωση συναισθημάτων αποστροφής, ενοχής και ελπίδας, τα οποία θέτουν τις βάσεις για μια διαφορετικού τύπου θέσμιση της «πόλεως», μια «προ-λογική βούληση», όπως παρατηρεί ο αείμνηστος Κορνήλιος Καστοριάδης.
Η οργή μας να γίνει ο φόβος τους. Η άλλη όψη του χειροκροτήματος είναι η μούντζα. Το να διαμαρτύρεσαι ειρηνικά και νόμιμα είναι θέμα αξιοπρέπειας.”
“Γιατί η κομματοκρατία συνιστά δυσλειτουργία της δημοκρατίας; Για το λόγο ότι διαστρέφει τη λειτουργία των θεσμών και, στο μέτρο που αυτό συμβαίνει, εκφυλίζει το ήθος της δημόσιας σφαίρας, παράγοντας δημόσια αγαθά χαμηλής ποιότητας.”
“Φως θα υπάρξει όταν συνειδητοποιήσουμε πλήρως τη συλλογική παρακμή μας και πως αυτή παρήχθη. Χρειάζεται γενναία αυτοεξέταση για κάτι τέτοιο. Χωρίς μετατόπιση της συνείδησης, δίχως τη βίωση της υπαρξιακής αγωνίας που παράγει η αποτυχία, η ουσιαστική μετα-στροφή δεν είναι εφικτή. Όπως τραγουδά ο Σαββόπουλος πάλι: «Κι εγώ που είμαι ο πιο φριχτός πώς να βγω και να ξαναρχίσω/αν δε θερίσω ότι έσπειρα κι αν δεν μετανοήσω;»”
Το υπάρχον πολιτικό σύστημα έχει οριστικά χρεοκοπήσει από καιρό, Χαρίδημος Τσούκας.
Κλεάνθης Θραμπουλίδης
Αηδιάζω ακόμη περισσότερο με τους συναδέλφους που συναλλάσσονται με αυτά τα παιδιά ... έστω και αν έχουν ως δικαιολογία το ότι αλλιώς δεν μπορείς να εκλεγείς σε θέση Διοίκησης
ΑπάντησηΔιαγραφή