Περί καταλήψεων ο λόγος

Κύριε Πρόεδρε,

Σε απάντηση του από 5 Μαρτίου 2007 μηνύματος σας, Χαίρομαι για την διαπίστωση σας ότι το θέμα των Καταλήψεων είναι «ένα θέμα που έχει διαλύσει κυριολεκτικά τα Πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια».

Αυτό υποθέτω πως σημαίνει ότι αξίζει να αναλώνεται κανείς για το θέμα αυτό (και ευχαριστώ για την κατανόηση), εξαρτάται βέβαια, και πάντα από τις προτεραιότητες που ο καθένας μας βάζει.

Θα ήθελα όμως να μου δώσετε και τη λίστα των όποιων προσπαθειών «γίνονται για την αναβάθμισή τους» και τις έχει υποσκάψει. Ίσως μου επιτρέψετε να αριθμήσω μερικές: Αναβάθμιση
Προγράμματος Σπουδών, Συζήτηση του θέματος των επιπτώσεων των περσινών καταλήψεων στην εκπαιδευτική διαδικασία, συζήτηση του γενικότερου φαινομένου έκφρασης βίας στα πλαίσια της Γενικής Συνέλευσης, …

Ένας φοιτητής μου είπε «κύριε Θραμπουλίδη είναι λίγο σύνθετα τα μηνύματα σας, δεν τα καταλαβαίνω όλα». «Δεν πειράζει» του απάντησα, «τα καταλαβαίνουν αυτοί στους οποίους απευθύνονται». Φαίνεται πως έκανα λάθος. Θα σας το πω σε απλά Ελληνικά. Η όποια λύση στο πρόβλημα της σημερινής κατάστασης στο Δημόσιο Πανεπιστήμιο μπορεί να δοθεί μόνο μέσα από διάλογο, σεβασμό των δικαιωμάτων των συνανθρώπων μας σύμφωνα με τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα τους, αλλά και τη σωστή λειτουργία της δημοκρατίας κατά τη λήψη αποφάσεων χωρίς άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής βίας. Και σίγουρα μόνο με ανοικτά Πανεπιστήμια, γεγονός που και αποτελεί τη βασική και αναγκαία προϋπόθεση για όλα τα άλλα. Αν δεν εκλείψει το φαινόμενο της άσκησης βίας από ομάδες φοιτητών και εργαζομένων (και ξέρετε πολύ καλά που αναφέρομαι) δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Σας συνιστώ να διαβάσετε το άρθρο του Νανόπουλου στον τύπο της Κυριακής, που μιλάει για «ανέκδοτο καταλήψεων» και «μια ομάδα» που «κάνει τον τσαμπουκά της με την

Κυβέρνηση και έχει διαλύσει έρευνα και εκπαίδευση στα Πανεπιστήμια».

Τώρα αν εσείς βγάλατε το συμπέρασμα ότι η λύση για μένα είναι «ο πρόεδρος ή ο πρύτανης» παρακαλώ αιτιολογήστε το. Όσο για τα «θεσμικά όργανα» αν εννοείται τις συνελεύσεις των φοιτητών και της ΠΟΣΔΕΠ, θα μου επιτρέψετε να διαφωνήσω μαζί σας για τους λόγους που ανέφερα παραπάνω. Ναι, για μένα αυτά τα δύο έχουν τεράστιο μερίδιο ευθύνης για την υπάρχουσα κατάσταση.

Και φυσικά μπορείτε να έχετε τις δικές σας απόψεις για τα πραγματικά αίτια, και φυσικά μπορείτε να θεωρείτε πως η άσκηση βίας και το κλειστό Πανεπιστήμιο δεν είναι πραγματικό αίτιο. Απαριθμήστε σας παρακαλώ τα βασικότερα για σας αίτια για να περάσουμε σε ένα εποικοδομητικό διάλογο αξιοποιώντας την σύγχρονη τεχνολογία, καθώς δεν μας δίνεται η δυνατότητα να το κάνουμε στους χώρους του τμήματος αλλά και αποφεύγοντας ταυτόχρονα την ψυχολογική και σωματική βία.

Το τι προσπαθεί να διασώσει ο καθένας φυσικά και εξαρτάται από τις προτεραιότητες που βάζει. Και για να γίνω πιο σαφής. Για μένα το πιο σημαντικό είναι η καταστροφή αυτών των παιδικών ψυχών που μετά από ένα «αγώνα ζωής» πέρασαν στο Πανεπιστήμιο και αντικρίζουν αυτό που πολύ καλά ξέρετε και δεν θα σας περιγράψω. Αυτό που αποδεδειγμένα έχει σαν συνέπεια να τα πληγώσει, να τα απογοητεύσει, να τα διαλύσει κυριολεκτικά, με αποτέλεσμα να μην μπορούν στη συνέχει και με τίποτε να συνέλθουν.

Ποιος τους διασφαλίζει το «αφαιρούμενο» δικαίωμα τους για να προσέρχονται στις αίθουσες μαθημάτων, στα εργαστήρια, στους χώρους της γνώσης. Ποιος τους διασφαλίζει το δικαίωμα στη γνώση και τη μόρφωση. Και σίγουρα δεν προσπαθώ μέσα από αυτή τη διαδικασία να διασφαλίσω την πρόσβαση στο γραφείο μου, ούτε τις ψήφους των μελλοντικών ψηφοφόρων, αλλά την αξιοπρέπεια του Πανεπιστημιακού δασκάλου σαν εκπαιδευτικού λειτουργού. Και στην προσπάθεια μου αυτή «εκφράζω» … πλήρες κείμενο