Aπάντηση στο Φοβάμαι του Μάκη Καραγιάννη
Εγώ φοβάμαι πιο πολύ τους πολιτικούς που οδήγησαν τη χώρα στην σημερινή κατάσταση.
Φοβάμαι πιο πολύ τους πολιτικούς που διαμόρφωσαν το πλαίσιο λειτουργίας που προκάλεσε όλα αυτά που φοβάται ο Μάκης Καραγιάννης (εδώ).
Φοβάμαι τους πολιτικούς που όχι μόνο δεν διαμόρφωσαν τους μηχανισμούς καταστολής των πρακτικών αυτών αλλά και δεν τους ενεργοποίησαν, όταν αυτοί υπήρχαν, και αυτό μόνο και μόνο για να κάνουν την “δουλειά τους”.
Φοβάμαι τους πολιτικούς που κάνουν όσα οι ίδιοι στο παρελθόν κατέκριναν.
Φοβάμαι τους πολιτικούς που δεν έχουν ίχνος αξιοπρέπειας για να παραιτηθούν όταν οι επιλογές τους αποτυγχάνουν.
Φοβάμαι ακόμη πιο πολύ τους πολιτικούς που διέφθειραν αυτή τη κοινωνία, που δεν της άφησαν ήθος, αξίες, στόχους, ελπίδα. Που της πήραν ακόμη και τα όνειρα της!
Δεν με ενοχλεί που επιτέλους η Δημοκρατία ξαναβρήκε τον τρόπο της για να θυμίσει στους διαχειριστές της Δημόσιας περιουσίας (υλικής και πνευματικής) αυτής της χώρας, αυτό που ξέρουν σε όλες τις υγιείς Πολιτείες, το ότι δηλαδή η κατάχρηση Δημόσιας περιουσίας αποτελεί ειδεχθές έγκλημα.
Το πλήρες κείμενο εδώ
Και άλλες απαντήσεις εδώ
Σχόλιο αναγνώστη
ΑπάντησηΔιαγραφή"Μαζί σας είμαι εν πολλοίς κύριε Θραμπουλίδη, διαθέτοντας ειδικά τραυματικά βιώματα επί αρκετά χρόνια από αυτό το "άθλιο" πολιτικό ΄σύστημα-κατεστημένο. Γι' αυτό εξάλλου ήμουν και επιεικής γράφοντας:
"Φοβάμαι τη μεγάλη πλειοψηφία των πολιτικών όλων των κομμάτων που φέρουν τη μεγαλύτερη ευθύνη δίκην πελατειακού κράτους και διαπλοκής και τώρα υποκρίνονται με ωραία γενικευτικά λόγια ότι έλαβαν το μήνυμα, όλοι φταίμε και πάντως "δεν γνωρίζουν τίποτα για τον φόνο", έχοντας θέσει ανερυθρίαστα ως προσωπική πρόκληση να επιβιώσουν πολιτικά -άρα και επαγγελματικά- και αυτής της καταιγίδας
Φοβάμαι τον καιροσκοπισμό του μεγάλου μέρους όλων των ελίτ της χώρας που αν και ριψάσπιδες του παρελθόντος ως χαμαιλέοντες σήμερα υποδύονται τους εκσυγχρονιστές, τους φορείς της αλλαγής και της σωτηρίας, έχοντας εξασφαλίσει εκτός Ελλάδας το "βιος" τους, για τους περισσότερους των οποίων δεν μπορείς ν' αποδείξεις τίποτα, δίκην επιτηδειότητας που δεν χωράει ο νους, κι όμως είναι πολύ βαθειά ένοχοι
Και χθες φοβήθηκα ακόμη περισσότερο. Δεν ήμουν πια και τόσο ελεύθερος
Στον Μενέλαο Λουντέμη αποδίδεται η ρήση: Ο,τι δεν τολμά να κάνει η αδικία γιατί είναι αποτρόπαιο, τολμά και το κάνει η δικαιοσύνη"
Αισθάνθηκα όχι και τόσο ελεύθερος, όχι ευρισκόμενος μέσα στο κτίριο της Βουλής, αλλά βλέποντας τη δύναμη του ανεύθυνου όχλου-παντελή απουσία ατομικής ευθύνης και διακρίνοντας την αμφισβήτηση της ελευθερίας μου ως πολίτης αφού ο όχλος ισοπεδώνει, στρεφόμενος κατά δικαίων και αδίκων, ο όχλος δεν επιτρέπει άλλη αλήθεια από τη δική του κι επίσης απειλεί με κατάληψη τα "ανάκτορα" της δημοκρατίας, όπου τι εγγυήσεις μπορώ να έχω εγώ και τα παιδιά μου ότι αυτή η "επαναστατική" εξουσία θα είναι προς την ασφάλεια μας, την ελευθερία μας και το καλό της πατρίδας μου;
Πάντως συμφωνώ μαζί σας, έτσι είναι!"
Καταλαβαίνω την αγωνία σας και συμερίζομαι τον προβληματισμό που εκφράζει η τελευταία παράγραφος σας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ανήκω στους επαναστάτες της βίας, είμαι κατά της βίας, το έχω επανειλημμένα εκφράσει πολλές φορές και δημόσια στον χώρο του Πανεπιστημίου όπου αυτή κυριαρχεί. Και κυριαρχεί με ευθύνη των πολιτικών και των μελών ΔΕΠ, εκείνων που λειτουργούν ως φορείς υλοποίησης των πολιτικών παιχνιδιών των κομμάτων μέσα στο χώρο του Πανεπιστημίου με στόχο την προετοιμασία στελεχών τους. ( Φοιτητικές Εκλογές: Τα πράσινα, τα μπλε, ... τα κόκκινα και τα πορτοκαλί "μπλουζάκια" http://seg.ee.upatras.gr/thrambo/theseis/docs2011/22May2011.html http://seg.ee.upatras.gr/thrambo/theseis/docs2011/22May2011.pdf)
Αλλά αν θέλουμε να την αποφύγουμε οφείλουμε να μην την προκαλούμε, οφείλουμε να λειτουργούμε έτσι που οι πράξεις μας να χαρακτηρίζουν ως "Ανάκτορα της Δημοκρατίας" κάποιους χώρους και όχι να αξιωποιούμε τον χαρακτηρισμό που άλλοι έδωσαν με το ήθος τους σε αυτούς για να κάνουμε εμείς ελεύθερα τις "δουλειές μας". Και αυτά ισχύουν δυστυχώς και στα Πανεπιστήμια όπου οι Διοικήσεις δεν σέβονται (δες ανέχεια και πολλές φορές προτροπή για καταλήψεις) τον απλό Έλληνα φοιτητή που δίνει αγώνα ζωης για να σπουδάσει. Και όταν αυτός κάποια στιγμή θα αντιδράσει δεν μπορώ παρά να είμαι μαζί του ακόμη και όταν θα χρησιμοποιήσει κάποιας μορφής βίας γιατί ίσως βλέπει πως όλα τα άλλα όπλα του, του τα έχουν αχρηστεύσει.
Όσο για την γοητεία που εκπέμπει το συνημμένο κείμενο; Όταν έχεις καεί από αντίστοιχα άκρως γοητευτικά "θα επανιδρύσουμε την χώρα", "η οικονομία μας είναι ισχυρή", και πολλά ανάλογα για πολλά χρόνια είσαι επιφυλακτικός και πλέον κρίνεις κυρίως από τα έργα και τις πράξεις και όχι τις όποιες υποσχέσεις και μεγάλες κουβέντες. Και έχουμε αποδείξει πως από μεγάλες κουβέντες περί "άλλης Ελλάδας" τα πάμε πολύ καλά, μόνο που αυτές μένουν κουβέντες.
Αν δεν αγανακτήσεις με την υπάρχουσα κατάσταση και κυρίως με τους πρωτεργάτες αυτής, τους κάθε είδους πολιτικούς που μας έφεραν εδώ, δεν θα πας στο επόμενο βήμα που είναι να πεισμώσεις, να θυμώσεις, να ξανά ονειρευτείς, να προσπαθήσεις, να απαιτήσεις!