Σημειώνει μεταξύ άλλων ο Βαγγέλης Στεφανόπουλος, Καθ. Τμήμα Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής, σε μήνυμα του (27/6/2019) στο ΒΗΜΑ του Πανεπιστημίου Πατρών.
"… μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας… Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι' αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν παρά πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο γι' αυτόν τον κίνδυνο. … η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό. … Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. …
Στην Άγρας έμενε ο Σεφέρης. Μια ή δυο φορές τον είχα δει στο ανοιχτό παράθυρό του κοιτάζοντας ψηλά να ακούει. Και είναι ένας από τους πολλούς που μας θυμίζουν ότι η ανωμαλία καταγγέλλεται. Και είναι ανωμαλία στη δημοκρατική λειτουργία του Πανεπιστημίου, και ιδιαίτερα του δικού μας Πανεπιστημίου, και ο τρόπος που μεθοδεύτηκε η προετοιμασία του όλου εγχειρήματος της συγχώνευσης αλλά και η προσπάθεια εφαρμογής του ανίερου(*) νόμου Γαβρόγλου.
Η Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών δηλώνει στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» στις
23/5/19 «Εμείς εργαζόμαστε, ως οφείλουμε, για να εφαρμόσουμε τον νόμο. Εγώ βαδίζω βάση του νόμου και βάση των οδηγιών της νομικής μας υπηρεσίας. Όλα γίνονται απόλυτα σύννομα και δεν έχει κανείς να μας προσάψει κάτι», ενώ στις 7/6/2019 και πάλι στην «Πελοπόννησο» απαντώντας στην επιστολή καθηγητών/τριών του Ιδρύματος, η οποία αναφέρεται στην απαξίωση από την Πρυτανική Αρχή των θεσμικών διαδικασιών, σημειώνει: «Μπορεί οι συνάδελφοι να θέλουν να κάνουν συζήτηση φιλοσοφικού ή μη περιεχομένου, άλλωστε έχω ακούσει πολλά αυτό το χρονικό διάστημα και θα έρθει η ώρα που θα τα πούμε, αλλά ο νόμος είναι εδώ και πρέπει να τον εφαρμόσουμε. Έχουμε απέναντι μας χιλιάδες φοιτητές και απέναντι σε αυτούς θα πρέπει να είμαστε εντάξει.»"
23/5/19 «Εμείς εργαζόμαστε, ως οφείλουμε, για να εφαρμόσουμε τον νόμο. Εγώ βαδίζω βάση του νόμου και βάση των οδηγιών της νομικής μας υπηρεσίας. Όλα γίνονται απόλυτα σύννομα και δεν έχει κανείς να μας προσάψει κάτι», ενώ στις 7/6/2019 και πάλι στην «Πελοπόννησο» απαντώντας στην επιστολή καθηγητών/τριών του Ιδρύματος, η οποία αναφέρεται στην απαξίωση από την Πρυτανική Αρχή των θεσμικών διαδικασιών, σημειώνει: «Μπορεί οι συνάδελφοι να θέλουν να κάνουν συζήτηση φιλοσοφικού ή μη περιεχομένου, άλλωστε έχω ακούσει πολλά αυτό το χρονικό διάστημα και θα έρθει η ώρα που θα τα πούμε, αλλά ο νόμος είναι εδώ και πρέπει να τον εφαρμόσουμε. Έχουμε απέναντι μας χιλιάδες φοιτητές και απέναντι σε αυτούς θα πρέπει να είμαστε εντάξει.»"
To πλήρες κείμενο.
Με
την ευκαιρία των τελευταίων εκλογών μου δόθηκε η ευκαιρία να ξανακάνω
μια από τις αγαπημένες μου βόλτες στη Αθήνα, έναν περίπατο που συνήθιζα
να κάνω από μαθητής του γυμνασίου. Ξεκινούσα από την Καισαριανή και
έπαιρνα την Υμηττού μέχρι την πλατεία Παγκρατίου εκεί στρίβοντας δεξιά
συνέχιζα στην Ευτυχίδου μέχρι την πλατεία Πλαστήρα, μετά στρίβοντας
αριστερά έμπαινα στην Αρχιμήδους μέχρι την αρχή της Άγρας την οποία στη
συνέχεια ακολουθούσα μέχρι το τέλος της για να καταλήξω στην πλατεία με
το άγαλμα του Καραϊσκάκη απέναντι από το Παναθηναϊκό στάδιο.
Η Άγρας κατεβαίνει κατά μήκος της ανατολικής πλευράς του σταδίου. Είναι ένας μαγικός δρόμος. Σε αυτόν τον δρόμο έμενε και ο Σεφέρης. Μια ή δυο φορές τον είχα δει στο ανοιχτό παράθυρό του να κοιτάζει ψηλά. Την άνοιξη λοιπόν συμβαίνει εκεί, στον λόφο του Αρδηττού, ένα περίεργο φαινόμενο, η Σύνοδος, όχι των πρυτάνεων, αλλά των ανέμων.
Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής
ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος
η Τραμουντάνα, η Όστρια
προσφέρουν τα δώρα τους μεταφέροντας ήχους, λόγια και μουσικές από το παρελθόν συνθέτοντας με την καθοδήγηση του Αίολου μια άρτια συμφωνία. Έτσι μπορείς να ακούσεις, από την μεριά της Σαλαμίνας, τον ήχο των κουπιών που τραβιούνται και το τρίξιμο των πλοίων μαζί τον πολεμικό παιάνα
Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε Ελευθερούτε πατρίδ' ελευθερούτε δε παίδας,
γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νύν υπέρ παντών αγών...
ενώ την ίδια στιγμή από τη μεριά του θεάτρου του Διονύσου ακούς την συντετριμμένη φωνή του άλλοτε αλαζόνα Ξέρξη, που διέταζε να μαστιγώσουν τη θάλασσα, ταπεινωμένος να εξιστορεί στους γέροντες του χορού την συντριβή της αρμάδας του
Κι είμ' εγώ - να με κλαις τον τρισάθλιο - που, αλίμονο,
για δυστυχία εγεννήθηκα της γενιάς και της χώρας μου.
Άλλες φορές, για να διαλύσει κάθε αμφιταλάντευση, φτάνει στα αυτιά σου ο διάλογος της Αντιγόνης με τον Κρέοντα για νόμους και Νόμους, ή τα λόγια του Αίμονα στην προσπάθειά του να συνετίσει τον αμετανόητο πατέρα του, και πάλι από το θέατρο του Διονύσου. Άλλοτε πάλι μπορείς να ακούσεις την βροντερή φωνή του Σικελιανού από το πρώτο νεκροταφείο να αποχαιρετά τον ομότεχνό του Παλαμά
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Οι σημαίες οι φοβερές της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
παρουσία των σαστισμένων στρατευμάτων κατοχής, ή ακόμα την βαριά και αργόσυρτη φωνή του Σεφέρη να καταγγέλλει από τη συχνότητα του BBC
… μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας… Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι' αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν παρά πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο γι' αυτόν τον κίνδυνο. … η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό. … Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. …
Στην Άγρας έμενε ο Σεφέρης. Μια ή δυο φορές τον είχα δει στο ανοιχτό παράθυρό του κοιτάζοντας ψηλά να ακούει. Και είναι ένας από τους πολλούς που μας θυμίζουν ότι η ανωμαλία καταγγέλλεται. Και είναι ανωμαλία στη δημοκρατική λειτουργία του Πανεπιστημίου, και ιδιαίτερα του δικού μας Πανεπιστημίου, και ο τρόπος που μεθοδεύτηκε η προετοιμασία του όλου εγχειρήματος της συγχώνευσης αλλά και η προσπάθεια εφαρμογής του ανίερου(*) νόμου Γαβρόγλου.
Η Άγρας κατεβαίνει κατά μήκος της ανατολικής πλευράς του σταδίου. Είναι ένας μαγικός δρόμος. Σε αυτόν τον δρόμο έμενε και ο Σεφέρης. Μια ή δυο φορές τον είχα δει στο ανοιχτό παράθυρό του να κοιτάζει ψηλά. Την άνοιξη λοιπόν συμβαίνει εκεί, στον λόφο του Αρδηττού, ένα περίεργο φαινόμενο, η Σύνοδος, όχι των πρυτάνεων, αλλά των ανέμων.
Ο Μαΐστρος, ο Λεβάντες, ο Γαρμπής
ο Πουνέντες, ο Γραίγος, ο Σιρόκος
η Τραμουντάνα, η Όστρια
προσφέρουν τα δώρα τους μεταφέροντας ήχους, λόγια και μουσικές από το παρελθόν συνθέτοντας με την καθοδήγηση του Αίολου μια άρτια συμφωνία. Έτσι μπορείς να ακούσεις, από την μεριά της Σαλαμίνας, τον ήχο των κουπιών που τραβιούνται και το τρίξιμο των πλοίων μαζί τον πολεμικό παιάνα
Ω, παίδες Ελλήνων, ίτε Ελευθερούτε πατρίδ' ελευθερούτε δε παίδας,
γυναίκας, θεών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων, νύν υπέρ παντών αγών...
ενώ την ίδια στιγμή από τη μεριά του θεάτρου του Διονύσου ακούς την συντετριμμένη φωνή του άλλοτε αλαζόνα Ξέρξη, που διέταζε να μαστιγώσουν τη θάλασσα, ταπεινωμένος να εξιστορεί στους γέροντες του χορού την συντριβή της αρμάδας του
Κι είμ' εγώ - να με κλαις τον τρισάθλιο - που, αλίμονο,
για δυστυχία εγεννήθηκα της γενιάς και της χώρας μου.
Άλλες φορές, για να διαλύσει κάθε αμφιταλάντευση, φτάνει στα αυτιά σου ο διάλογος της Αντιγόνης με τον Κρέοντα για νόμους και Νόμους, ή τα λόγια του Αίμονα στην προσπάθειά του να συνετίσει τον αμετανόητο πατέρα του, και πάλι από το θέατρο του Διονύσου. Άλλοτε πάλι μπορείς να ακούσεις την βροντερή φωνή του Σικελιανού από το πρώτο νεκροταφείο να αποχαιρετά τον ομότεχνό του Παλαμά
Ηχήστε οι σάλπιγγες... Καμπάνες βροντερές,
δονήστε σύγκορμη τη χώρα πέρα ως πέρα...
Οι σημαίες οι φοβερές της Λευτεριάς ξεδιπλωθείτε στον αέρα!
παρουσία των σαστισμένων στρατευμάτων κατοχής, ή ακόμα την βαριά και αργόσυρτη φωνή του Σεφέρη να καταγγέλλει από τη συχνότητα του BBC
… μήνες τώρα, αισθάνομαι μέσα μου και γύρω μου, ολοένα πιο επιτακτικά το χρέος να πω ένα λόγο για τη σημερινή κατάστασή μας… Είναι μια κατάσταση υποχρεωτικής νάρκης όπου, όσες πνευματικές αξίες κατορθώσαμε να κρατήσουμε ζωντανές, με πόνους και με κόπους, πάνε κι' αυτές να καταποντισθούν μέσα στα ελώδη στεκάμενα νερά. Δε θα μου ήταν δύσκολο να καταλάβω πως τέτοιες ζημιές δε λογαριάζουν παρά πολύ για ορισμένους ανθρώπους. Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο γι' αυτόν τον κίνδυνο. … η τραγωδία περιμένει, αναπότρεπτη, στο τέλος. Το δράμα αυτού του τέλους μάς βασανίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα όπως στους παμπάλαιους χορούς του Αισχύλου. Όσο μένει η ανωμαλία, τόσο προχωρεί το κακό. … Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. …
Στην Άγρας έμενε ο Σεφέρης. Μια ή δυο φορές τον είχα δει στο ανοιχτό παράθυρό του κοιτάζοντας ψηλά να ακούει. Και είναι ένας από τους πολλούς που μας θυμίζουν ότι η ανωμαλία καταγγέλλεται. Και είναι ανωμαλία στη δημοκρατική λειτουργία του Πανεπιστημίου, και ιδιαίτερα του δικού μας Πανεπιστημίου, και ο τρόπος που μεθοδεύτηκε η προετοιμασία του όλου εγχειρήματος της συγχώνευσης αλλά και η προσπάθεια εφαρμογής του ανίερου(*) νόμου Γαβρόγλου.
Η Πρύτανης του Πανεπιστημίου Πατρών δηλώνει στην εφημερίδα «Πελοπόννησος» στις 23/5/19 «Εμείς εργαζόμαστε, ως οφείλουμε, για να εφαρμόσουμε τον νόμο. Εγώ βαδίζω βάση του νόμου και βάση των οδηγιών της νομικής μας υπηρεσίας. Όλα γίνονται απόλυτα σύννομα και δεν έχει κανείς να μας προσάψει κάτι»,
ενώ στις 7/6/2019 και πάλι στην «Πελοπόννησο» απαντώντας στην επιστολή
καθηγητών/τριών του Ιδρύματος, η οποία αναφέρεται στην απαξίωση από την
Πρυτανική Αρχή των θεσμικών διαδικασιών, σημειώνει: «Μπορεί οι
συνάδελφοι να θέλουν να κάνουν συζήτηση φιλοσοφικού ή μη περιεχομένου,
άλλωστε έχω ακούσει πολλά αυτό το χρονικό διάστημα και θα έρθει η ώρα
που θα τα πούμε, αλλά ο νόμος είναι εδώ και πρέπει να τον εφαρμόσουμε. Έχουμε απέναντι μας χιλιάδες φοιτητές και απέναντι σε αυτούς θα πρέπει να είμαστε εντάξει.»
Τι σημαίνει εφαρμογή του νόμου; Σημαίνει δημιουργία νέων τμημάτων, κάποια με εξωτικά και ευφάνταστα ονόματα και οργάνωση-στελέχωση, με δύο, ένα, ή κανένα μέλος ΔΕΠ και προγράμματα σπουδών που θα διαμορφωθούν εν μέσω θέρους ή θα αντιγραφούν, στο πόδι κατά τα φαινόμενα, από άλλα υπάρχοντα; Έτσι φτιάχνονται τα πανεπιστημιακά τμήματα; Μπορεί κάποιος από εμάς, που ζούμε τα πράγματα από μέσα, να συστήσει με το χέρι στην καρδιά σε ένα νέο παιδί με όνειρα να δηλώσει στο μηχανογραφικό του ένα τέτοιο τμήμα; Θα το κάναμε αυτό στα παιδιά μας; Μπορεί κάποιος από εμάς κοιτάζοντας στα μάτια τους γονιούς ενός νέου παιδιού να πει εκεί να πάει το παιδί σας; Η εξαγγελία της πρυτανικής αρχής, να βαδίσει βάση του νόμου, δεν λέγεται εφαρμογή του νόμου, και αυτό το ξέρει ο καθένας που θεωρεί το Πανεπιστήμιο σοβαρή υπόθεση, παρά την προσπάθεια κάποιων να το υποβαθμίσουν και να το μετατρέψουν σε φορέα υποχρεωτικής εκπαίδευσης, λέγεται συνέργεια στο έγκλημα που συντελέστηκε βάση οργανωμένου σχεδίου και ολόκληρη η κοινωνία θα έχει «να μας προσάψει» πολλά, όχι για τίποτε άλλο αλλά γιατί «Έχουμε απέναντι μας χιλιάδες φοιτητές και απέναντι σε αυτούς θα πρέπει να είμαστε εντάξει» σαν δάσκαλοι, σαν γονείς και σαν πολίτες.
Τι σημαίνει εφαρμογή του νόμου; Σημαίνει δημιουργία νέων τμημάτων, κάποια με εξωτικά και ευφάνταστα ονόματα και οργάνωση-στελέχωση, με δύο, ένα, ή κανένα μέλος ΔΕΠ και προγράμματα σπουδών που θα διαμορφωθούν εν μέσω θέρους ή θα αντιγραφούν, στο πόδι κατά τα φαινόμενα, από άλλα υπάρχοντα; Έτσι φτιάχνονται τα πανεπιστημιακά τμήματα; Μπορεί κάποιος από εμάς, που ζούμε τα πράγματα από μέσα, να συστήσει με το χέρι στην καρδιά σε ένα νέο παιδί με όνειρα να δηλώσει στο μηχανογραφικό του ένα τέτοιο τμήμα; Θα το κάναμε αυτό στα παιδιά μας; Μπορεί κάποιος από εμάς κοιτάζοντας στα μάτια τους γονιούς ενός νέου παιδιού να πει εκεί να πάει το παιδί σας; Η εξαγγελία της πρυτανικής αρχής, να βαδίσει βάση του νόμου, δεν λέγεται εφαρμογή του νόμου, και αυτό το ξέρει ο καθένας που θεωρεί το Πανεπιστήμιο σοβαρή υπόθεση, παρά την προσπάθεια κάποιων να το υποβαθμίσουν και να το μετατρέψουν σε φορέα υποχρεωτικής εκπαίδευσης, λέγεται συνέργεια στο έγκλημα που συντελέστηκε βάση οργανωμένου σχεδίου και ολόκληρη η κοινωνία θα έχει «να μας προσάψει» πολλά, όχι για τίποτε άλλο αλλά γιατί «Έχουμε απέναντι μας χιλιάδες φοιτητές και απέναντι σε αυτούς θα πρέπει να είμαστε εντάξει» σαν δάσκαλοι, σαν γονείς και σαν πολίτες.
Τι πρέπει να κάνει λοιπόν η κοινότητα; Ας το σκεφτούμε, έχουν προταθεί διάφορες λύσεις από συναδέλφους. Σίγουρα «θα έρθει η ώρα που θα τα πούμε», αν και όποιος/α έχει κάτι να πει το λέει, ωστόσο πρέπει άμεσα να γίνει γνωστό στην κοινωνία το απατηλό των νέων «τμημάτων» και να καταγγελθεί το ανοσιούργημα.
Βαγγέλης Στεφανόπουλος
Καθ. Τμήμα Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής
(*) Κατά την συζήτηση του νομοσχεδίου στο κοινοβούλιο βουλευτίνα της πλειοψηφίας ανέφερε ότι στην περιοχή που εκλέγεται είναι το μέρος όπου ο Αριστοτέλης δίδαξε τον Αλέξανδρο, άρα, επομένως, κατά συνέπεια πρέπει να ιδρυθεί εκεί Πανεπιστημιακό τμήμα. Γένοιτο είπε εν τη μεγαθυμία του ο υπουργός. Με την ίδια λογική μπορούμε να περιμένουμε την ίδρυση Ανώτατης Σχολής Επιστημών Υγείας (sic) στην Κω, το νησί του Ιπποκράτη! Ω καιροί ω ήθη, έτσι σχεδιάζεται ο Πανεπιστημιακός κύκλος σπουδών και η παιδεία γενικότερα στη χώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου