ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ ... η συζήτηση στον φυσικό της χώρο

Δημοσιεύθηκε στην ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ  8/12/2019

Α. ΤO αποτυχημένο Μοντέλο

“Η Δημοκρατία δεν ταπεινώνει, πείθει” υποστηρίζει ο Παντελής Κυπριανός, Πρόεδρος της ΑΔΙΠ και καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών, σε άρθρο του (Πελοπόννησος 27/11/2019) με τίτλο «ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ: Η Δημοκρατία θέλει πολίτες ενεργούς, όχι ταπεινωμένους». Και συνεχίζει, “Αν ταπεινώσει, θα βρει τους ταπεινωμένους μπροστά της, που μπορεί να τη βλάψουν περισσότερο.”

Ο κ. Κυπριανός περιγράφει ένα μοντέλο που η Πανεπιστημιακή κοινότητα υιοθέτησε και εφάρμοσε στα Πανεπιστήμια για πολλά χρόνια τώρα. Το μοντέλο αυτό «άρεσε» στους φοιτητές, οι οποίοι μάλιστα το μετέφεραν στη συνέχεια ως επαγγελματίες στις Δημόσιες υπηρεσίες. Το μετέφεραν “αποτελεσματικά” στο σύστημα υγείας, στα σχολεία, ακόμη και στις ιδιωτικές επιχειρήσεις. Το μετέφεραν σε όλους τους χώρους εργασίας, ενίοτε με τη βία, ενίοτε με την ανοχή της κοινωνίας, η οποία απολάμβανε τα πρόσκαιρα οφέλη του. Το μοντέλο υιοθετήθηκε πλήρως από την Ελληνική κοινωνία. Ελάχιστοι, τους αποκαλούσαν "γραφικούς", το πολεμούσαν.

Τα αποτελέσματα τα είδαμε χρόνια μετά. Όπως συμβαίνει πάντα, ο λογαριασμός έρχεται στο τέλος. Η χώρα οδηγήθηκε στη χρεοκοπία, ένα βήμα πριν την ολοκληρωτική καταστροφή.

Δεν ξέρω πιο είναι πιο σημαντικό για σχολιασμό σήμερα. Το ότι οι καθηγητές Πανεπιστημίου
υποστήριζαν στην πλειοψηφία τους αυτό το μοντέλο ως προάγων την Δημοκρατία;  Ή το ότι υποστηρίζει σήμερα αυτό το ήδη οικτρά αποτυχημένο μοντέλο ο Πρόεδρος της ΑΔΙΠ;

Σε κάθε περίπτωση όμως γιατί το επιχείρημα “Αν ταπεινώσει, θα βρει τους ταπεινωμένους μπροστά της, που μπορεί να τη βλάψουν περισσότερο” να το δεχτούμε μόνο για το Πανεπιστήμιο; Γιατί να ζητάμε αυτή την προνομιακή μεταχείριση μόνο για το Πανεπιστήμιο; Γιατί άραγε όλα αυτά να μην τα επικαλεστούν και οι εργαζόμενοι της ΔΕΗ, ή οι ευρισκόμενοι μέσα σε ένα Νοσοκομείο ή σε έναν οποιοδήποτε Δημόσιο οργανισμό;

Και όταν η Δημοκρατία δεν μπορεί να πείσει (δεν τα κατάφερε τόσα χρόνια!), τι κάνει η κοινωνία; Υπομένει αδιαμαρτύρητα τη βία της μειοψηφίας; 

Δεν έχουμε ακόμη καταλάβει πως το μοντέλο αυτό είναι χρεοκοπημένο όπως και η χώρα; Και αν δεν το έχουν αντιληφθεί αυτό οι καθηγητές, πως να το καταλάβουν οι φοιτητές τους; 

Β. Ο ατυχης παραλληλισμος

“ Αν δεν δούμε το Πανεπιστήμιο σαν το σπίτι μας...” υποστηρίζει ο Δήμος Πολύζος, αναπληρωτής Πρύτανη, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών σε άρθρο του (Πελοπόννησος 27/11/2019) για το ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ. Και συνεχίζει "(...) Ας πάρουμε το σπίτι μας. (...) Κανένας δεν έχει δικαίωμα να διαταράξει αυτή την συμβίωση. Αυτό είναι το άσυλό μας. Μπορεί η αστυνομία να παραβιάσει το άσυλό μας; (….) η αστυνομία παρεμβαίνει με την σύμφωνη γνώμη του ιδιοκτήτη.”
“Από την άλλη αν το 18χρονο βρίσει τον πατέρα του, αν κλειδώσει το δωμάτιό του ή διαφωνήσει εντόνως με άλλο μέλος της οικογενείας του για οποιαδήποτε λόγο, θα παρέμβει η αστυνομία; Φυσικά όχι.»

«Αν για παράδειγμα υποθέσουμε ότι κάποιοι από τους "μπαχαλάκηδες" αντί να μπουν στο Πολυτεχνείο καταφεύγουν στο εσωτερικό μιας παρευρισκόμενης κατοικίας, τότε θα μπουν τα ΜΑΤ για να τους συλλάβουν; Φυσικά όχι. Υπάρχει ιδιοκτήτης, (…)”

Ατυχής παραλληλισμός. Το Πανεπιστήμιο είναι Δημόσιο. Το συντηρεί η κοινωνία για να την υπηρετεί. Αντίθετα το σπίτι μας είναι ιδιωτικό. Το συντηρούμε εμείς για να υπηρετεί την οικογένεια μας.

Σε κάθε περίπτωση όμως έχει ενδιαφέρον να σχολιασθεί το metaphor του “Ιδιοκτήτη”. Να υποθέσω πως “Ιδιοκτήτης” με όλα τα νόμιμα δικαιώματα, περιλαμβανομένου και αυτού να επιτρέψει ή όχι στην αστυνομία να μπει στο “σπίτι του”, θεωρείται και αυτός που αγνοεί τις καθόλα νόμιμες αποφάσεις της πλειοψηφίας των μελών που συγκατοικούν στο ίδιο “σπίτι”, και που και αυτοί, σε τελική ανάλυση, δεν μπορούν να θεωρηθούν “Ιδιοκτήτες”; To Δημόσιο Πανεπιστήμιο ανήκει στην κοινωνία. Η κοινωνία το συντηρεί. Στην κοινωνία οφείλει να είναι ανταποδοτικό.

Οσο για τον Ιδιοκτήτη της παρευρισκόμενης κατοικίας, στην οποία θα επιλέξουν να καταφύγουν οι μπαχαλάκηδες παραβιάζοντας την πόρτα της κατοικίας του, δεν υπάρχει περίπτωση να μην ζητήσει την επέμβαση της αστυνομίας, εκτός και αν πέσει θύμα εκβιασμού. 

Γ. Η αυτοκριτιΚΗ … όταν ήδη εΙναι πολΥ αργα

“Συναίνεση τώρα, ήδη είναι πολύ αργά…” υποστηρίζει ο Σταύρος Κουμπιάς, πρώην Πρύτανης, καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών σε άρθρο του (Πελοπόννησος 27/11/2019) για το ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ.

Και συνεχίζει “Το Πανεπιστήμιο δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε ως φυτώριο βίας και ανομίας, ούτε και με συνεχή αστυνομική προστασία. Το Πανεπιστήμιο πρέπει να λειτουργεί με σεβασμό στην λογική και στην προστασία των θεμελιωδών δικαιωμάτων των διδασκόντων, διδασκομένων και εργαζομένων σε αυτό, με εφαρμογή του νόμου χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις. Το Δημόσιο Πανεπιστήμιο δεν ανήκει σε κανέναν, αλλά όλοι πρέπει να το υπηρετούμε.”

“Ας κάνουμε την αυτοκριτική μας για το πώς φθάσανε τα πράγματα ως εδώ και ας συμφωνήσουμε στα αυτονόητα, αλλά συνεχώς ζητούμενα ακόμα, δυστυχώς.” Και καταλήγει “Συναίνεση τώρα για τα αυτονόητα, ήδη είναι πολύ αργά…”

Είναι λογικό αλλά και αναμενόμενο να ερωτηθεί o πρώην Πρύτανης πως πέτυχε η Διοίκηση επί των ημερών του αυτή την συναίνεση. Ή μήπως τότε δεν την επιδίωξε  γιατί ίσως δεν ήταν πάρα “πολύ αργά …”;   

Είχε έτσι τον χρόνο να συνεισφέρει στην εκτροφή των φαινομένων βίας αποφεύγοντας και την ελάχιστη αυτή ενέργεια της Δημόσιας καταδίκης των σε μια από τις πλέον  μακροχρόνιες ταραχώδεις περιόδους στο Πανεπιστήμιο Πατρών επί υπουργίας Μ. Γιαννάκου. Γιατί, οι 151 καθηγητές του Ιδρύματος ζητούσαν τότε από την Διοίκηση να αναλάβει τις ευθύνες που της αναλογούν ακριβώς ως ελάχιστη αντίδραση στα φαινόμενα βίας (εδώ). Και αυτό για να δοθεί τουλάχιστο το μήνυμα σε όσους ασκούν βία στον χώρο του Πανεπιστημίου ότι οι καθηγητές τους και η Διοίκηση είναι ενάντια στη βία αυτή. Για να δοθεί έγκαιρα ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως η βία δεν έχει θέση στον χώρο του Πανεπιστημίου.

Όχι! δεν σβήνονται οι  ευθύνες σας έτσι απλά αναφέροντας «ας κάνουμε την αυτοκριτική μας».

Αποτύχατε όσοι δεν αντιμετωπίσατε το φαινόμενο πριν είναι πολύ αργά και τα αποτελέσματα των επιλογών σας τα πληρώνει πολύ σκληρά η Ελληνική κοινωνία και κυρίως η νέα γενιά.

Σήμερα, που είναι αυτονόητο ότι την όποια έκκληση για συναίνεση δεν θα την εισακούσουν οι μειοψηφίες που με τη βία προσπαθούν να επιβάλουν τη θέση τους, σε ποιους απευθύνετε αυτή;