(…) Οἱ ἀλλαγὲς
ποὺ ἐπισυμβαίνουν εἶναι ἀνυπολόγιστες καὶ ἀπρόβλεπτες. Γύρω μας κυριαρχεῖ ἕνας παγκόσμιος
πανικός. Οἱ πολι-τικοί διαρκῶς θριαμβολογοῦν, ὑπόσχονται, διαβεβαιώνουν, ἀντιμάχονται
μεταξύ τους, τελικῶς ὅμως διαψεύδονται ἀπὸ τὶς ἐξελίξεις. Ὅλοι μιλοῦν γιὰ οἰκονομικὴ
κρίση. Κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι στὴν πραγματικότητα ζοῦμε μία κρίση ἀξιῶν, ἀλλὰ
δὲν μποροῦν να μᾶς ποῦν τὶ σημαίνει αὐτό.
Αὐτὸ
ποὺ ἐγὼ θὰ ἤθελα σήμερα νὰ σᾶς πῶ εἶναι ὅτι ἡ ὅποια κρίση, τουλά-χιστον στὴν πατρίδα
μας, ἔχει δύο χαρακτηριστικὰ ποὺ σᾶς ἀφοροῦν: πρῶτον εἶναι κρίση τῆς παιδείας καὶ δεύτερον οἱ συνέπειές της ἐπηρεάζουν
κυρίως τοὺς νέους. Τὰ λάθη ποὺ ἔγιναν καὶ συνεχίζουν νὰ γίνονται, ἐσεῖς οἱ νέοι
θὰ τὰ πλη-ρώσετε. Αὐτὴ τὴ στιγμὴ πληρώνουμε
λάθη ποὺ ἔγιναν στὴν παιδεία τὶς τελευ-ταῖες δεκαετίες. Ἂν ἡ παιδεία μας ἦταν
ὅπως ἔπρεπε, τὰ πράγματα θὰ ἦταν πολὺ διαφορετικὰ σήμερα. (…)
Καιρὸς πλέον
νὰ ξεσηκωθοῦμε. Καινούργιο κρασὶ σὲ καινούργια ἀσκιά! Tὰ πάντα πρέπει νὰ ἀλλάξουν.
Καὶ ἐπειδὴ δὲν θὰ τὰ ἀλλάξουν κάποιοι ἄλλοι,
καιρὸς νὰ μποῦμε στὸ παιχνίδι ὅλοι. Κυρίως οἱ νέοι. Ὅλες οἱ καλὲς ἐπαναστάσεις
ἔγιναν ἀπὸ