ΠΡΟΣ
Την Πανεπιστημιακή Κοινότητα
Φοβάμαι
πως θα είμαι και πάλι «εκτός θέματος».
Παρακολουθώ
όλο αυτό το διάστημα τον αναβρασμό στο Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Τις κινήσεις,
τον προγραμματισμό δράσης, τον ορισμό προτεραιοτήτων στις μελλοντικές ενέργειες.
Συζητήσεις επί συζητήσεων, ημερίδες, συνεδριάσεις οργάνων διοικητικών και μη.
Τα θέματα; Κέντρα
Ελευθέρων Σπουδών (ΚΕΣ), Αξιολόγηση, προβλήματα στην εφαρμογή του νόμου, μη εφαρμογή
του νόμου, … άντε και περί ασφάλειας, καλλωπισμού των χώρων, καθαριότητα, ανακύκλωση,
συντήρηση κτιρίων, …
Δεν ακούω τίποτε για την «ταμπακέρα». Δεν ακούω, δεν άκουσα τα τελευταία
δεν ξέρω πόσα χρόνια, τίποτε για την εκπαιδευτική διαδικασία.
δεν ξέρω πόσα χρόνια, τίποτε για την εκπαιδευτική διαδικασία.
Κάθε
φορά που ένας από εμάς προσπαθεί να πάρει το λόγο και να αναφερθεί στα τεράστια
προβλήματα της εκπαιδευτικής διαδικασίας, στα προβλήματα που καθημερινά βιώνουν
οι φοιτητές μας, στα προβλήματα που πλέον όλη η κοινωνία γνωρίζει, του δίνουν να
καταλάβει πως είναι «εκτός θέματος».
Διαβάζω
από την ιστοσελίδα του Stanford πως η
κυρίαρχη συνιστώσα του είναι η εκπαιδευτική διαδικασία. Η βελτίωση της είναι ο κύριος στόχος κάθε Πανεπιστημίου που
θέλει να σέβεται τον στόχο που του έχει αναθέσει η κοινωνία.
Όλοι
μας αναρωτηθήκαμε κάποια στιγμή στο παρελθόν «μα αυτοί οι πολιτικοί δεν έχουν παιδιά
στα δημόσια σχολεία; Δεν βλέπουν τα προβλήματα;» Η κοινωνία αναρωτιέται σήμερα
«μα αυτοί οι Πανεπιστημιακοί δεν έχουν τα παιδιά τους στα Δημόσια Πανεπιστήμια;
Δεν γνωρίζουν τα προβλήματα;»
Τα γνωρίζουμε όλοι μας. Τα γνωρίζετε όλοι σας, όπως τα γνωρίζω και εγώ ως πατέρας φοιτητή. Αλλά δεν θέλουμε
να τα ακούτε δημοσίως. Δεν θέλουμε
να τα ακούμε, γιατί έτσι αναλαμβάνουμε ευθύνη ενώπιον των φοιτητών μας, ενώπιον
της κοινωνίας.
Δεν
θα σας τα απαριθμήσω, τα γνωρίζετε πολύ καλά. Θα σας ρωτήσω όμως να μου πείτε αν
υπάρχουν σήμερα μηχανισμοί που μπορούν να αναγνωρίσουν τα προβλήματα της εκπαιδευτικής
διαδικασίας και να τα αντιμετωπίσουν. Και αν δεν υπάρχουν «γιατί δεν τους δημιουργούμε;»
Και επειδή σίγουρα κάποιοι
υπάρχουν,
θα σας ρωτήσω «γιατί οι μηχανισμοί αυτοί δεν ενεργοποιούνται;»
Προσωπικά νοιώθω ενοχή για την κατάσταση στην εκπαιδευτική διαδικασία. Νοιώθω την ευθύνη για την σημερινή κατάσταση. Δεν φτάνει αυτό.
«Για
το τεράστιο πλήθος των συσσωρευμένων προβλημάτων» στην εκπαιδευτική διαδικασία,
«για τα οποία εξ’ αντικειμένου δεν ευθύνεται» η πολιτεία, «ποιος θα πάρει επιτέλους
την ευθύνη για την ριζική αντιμετώπιση τους?»
Το
ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο «πρέπει επιτέλους να πάρει την ευθύνη για τα προβλήματα
που του αναλογούν» και τα προβλήματα
της εκπαιδευτικής διαδικασίας «δυστυχώς του αναλογούν στο σύνολο τους».
Κλεάνθης Θραμπουλίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου