Πελατειακές αντιλήψεις … αυλές ελεεινής μορφής και οι μηχανισμοί εξυπηρέτησης συστημάτων κατοχής

Μεταφέρω από μήνυμα συναδέλφου (πρώην Αντιπρύτανη και μέλους ΣΙ) προς την Πανεπιστημιακή κοινότητα.

«Παρακολουθούμε τις τελευταίες μέρες μια θλιβερή διαμάχη επιμέρους «συστημάτων», με θέατρο της σκιαμαχίας την πλάτη εργαζομένων οι οποίοι απομακρύνονται μετά την εκπνοή των συμβάσεών τους καθώς δεν επιλέχθηκαν και πάλι.

Εξαιρουμένης της αγωνίας την οποία εξέφρασε με φυσικό τρόπο ο Σύλλογος των συμβασιούχων, οι
υπόλοιπες ανταλλαγές αρμοδίων και αναρμοδίων βρίθουν αποκρύψεων, ελλειπτικών περιγραφών, φανατισμών, ανοησιών και πάσης φύσεως μισόλογων, με μοναδικό στόχο να αποκρύψουν το πως δουλεύουν τα «συστήματα» τα οποία φαντασιώνονται ακόμα και εν μέσω καύσωνα τον «έλεγχο» του Ιδρύματος.

Στην Επιτροπή Ερευνών, οι επιλογές προσωπικού με δήθεν συμβάσεις έργου οδηγούν τελικώς στην πρόσληψη βαριά εργαζόμενων συνήθως σε πολλαπλούς ρόλους, σε σταθερές θέσεις και πολύωρη και πολύμορφη καθημερινή απασχόληση. Το εκάστοτε «σύστημα» που επιλέγει το προσωπικό αυτό υπηρετώντας πελατειακές αντιλήψεις και αυλές της ελεεινής μορφής, βάλλεται από ανταγωνιστικά «συστήματα» τα οποία, όταν έχουν τη δυνατότητα να επιλέξουν αυτά με τη σειρά τους, ικανοποιούν πανομοιότυπες πελατειακές σχέσεις…… και ενίοτε μάλιστα των ιδίων ακριβώς πελατών που έχουν σπεύσει να αλλάξουν «σύστημα». Και «έτσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου – sic transit gloria mundi», όπως έλεγαν οι Λατίνοι…..

Καθώς δεν επιθυμώ ούτε κατ’ ελάχιστον να εμπλακώ στη μάχη μηχανισμών εξυπηρέτησης συστημάτων κατοχής και χρήσης μιας φαντασιακής εξουσίας και δεδομένου ότι το Πανεπιστήμιο έχει στις καταστροφικές μέρες που ζούμε βαρύτατα προβλήματα, για τα οποία δεν διακρίνω ούτε κινητικότητα, ούτε ευαισθησίες, θα πρότεινα να προωθηθούν απλές λύσεις που απαντούν σε όλα τα αιτήματα με σολομώντειες εμπνεύσεις. Έτσι η Πανεπιστημιακή Κοινότητα θα απαλλαγεί από τα κροκοδείλια δάκρυα για την προστασία των εργαζομένων, αλλά και από την κακόγουστη παράσταση της προστασίας των θεσμικών διαδικασιών.

Διερωτώμαι πάντως αν μπορούμε να διατηρούμε την ελπίδα για ένα Δημόσιο Πανεπιστήμιο χωρίς πελατειακές σχέσεις, χωρίς αντιμαχόμενους μηχανισμούς «για ένα πουκάμισο αδειανό», χωρίς αναπαραγωγή των στερεοτύπων συμπεριφορών που μας οδήγησαν μέχρις εδώ.

Με αποτροπιασμό,»