Ο Αυτόματος Τερματισμός της Εκπαιδευτικής Διαδικασίας

Κώστα και Νίκο, Καλησπέρα

Τολμώ, ίσως για τελευταία φορά, να εκφράσω επικίνδυνους για το κατεστημένο συνειρμούς.

Ο Αυτόματος Τερματισμός της Εκπαιδευτικής Διαδικασίας

Το συμβάν που περιγράφω[1] στην συνέχεια βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που λαμβάνουν
χώρα στο σημερινό Ελληνικό Δημόσιο Πανεπιστήμιο.
Στον σημερινό (19 Μαΐου 2008) εργαστήριο του μαθήματος Αρχές και Γλώσσες Προγραμματισμού και κατά την διάρκεια της ανάπτυξης της Πολωνικής Αριθμομηχανής Αντίστροφής Πολωνικής
Σημειογραφίας, ομάδα φοιτητών/τριών εισέβαλε στην αίθουσα εργαστηρίου/διδασκαλίας
χωρίς να ζητήσει άδεια απαιτώντας να μην γίνει το εργαστήριο. Κατά την πάγια τακτική μου τους
ζήτησα να αποχωρήσουν ....

[1] Σημείωση: Δεν διεκδικώ copyright για την πρωτοτυπία του κειμένου αυτού. Έχει χρησιμοποιηθεί συνειδητά πλαγιαρισμός σε μεγάλο βαθμό. Ζητώ την άδεια και κατανόηση των συγγραφέων των πρωτότυπων πηγών.

Το πλήρες κείμενο επισυνάπτεται.
Φιλικά
Κλεάνθης
* από το αρχείο 28Μαρ2020

Sofoulis Kostas wrote:

Παίρνω αμπάριζα και συνεχίζω στην ίδια συχνότητα σχολιασμού του φίλου Κλεάνθη:
Είναι πλέον σαφές, οτι οι πρυτανικές αρχές έχουν προβεί σιωπηρά σε μια πράξη παράδοσης από τα
δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις που τους επιβάλλει το κράτος δικαίου. Το κράτος δικαίου είναι ο θεμελιώδης συντακτικός ιστός μιας σύγχρονης δημοκρατικής πολιτείας και επιβάλλει το εξής απλό: Οι νόμοι προστατεύουν έναντι της αυτοδικίας. Η όποια σκοπιμότητα επιείκειας αποφασίζεται από τα κατά νόμο όργανα απονομής της δικαιοσύνης και όχι από τα θύματα της αυτοδικίας. ΄Οταν το θύμα της αυτοδικίας εξαναγκάζεται σε "επιείκεια" βαρύνεται με δύο κρίματα: Προδίδει τον θεσμό εκείνο που ακριβώς έχει κατακτηθεί για τον προστατεύσει από την θυματοποίηση και ταυτόχρονα ενθαρρύνει τους θύτες να τινάξουν στο αέρα το κράτος δικαίου. Η άρνηση της βασικής αρχής οτι για παραβάσεις του νόμου μόνο η δικαιοσύνη κρίνει είναι ο ασφαλέστερος δρόμος για την κόλαση της ανομίας.
Δεν είμαι δικομανής, μήτε οπαδός της πειθαρχικής πρόληψης. Αυτό σημαίνει, ότι όταν υπάρχει άλλος δρόμος που οδηγεί σε ισοδύναμο αποτέλεσμα, τότε ούτε δίκες μήτε πειθαρχικές διαδικασίες είναι χρήσιμες και σκόπιμες. Στην προκείμενη περίπτωση, όμως, ποιός θα ήταν ο δρόμος που το ισοδύναμο αποτέλεσμα θα ήταν όχι η νομιμοποίηση της αυτοδικίας, αλλά η εξουδετέρωσή της; Δεν λέω, μπορεί να υπάρχει. Άν υπάρχει ας το πούν εκείνοι που φέρουν την ευθύνη της διοίκησης. Αλλιώς, τον λόγο έχουν εκείνοι που έχουν δικαίωμα και καθήκον να ελέγχουν την διοίκηση. ΄Οταν η διοίκηση δεν προστατεύει την έννομη τάξη του οργανισμού που διευθύνει, έχει ευθύνες για παράβαση καθήκοντος.
Τουλάχιστο!
Μήπως, λοιπόν, είναι ώρα να μιλήσουμε με κυριολεξίες; Να γιατί πρότεινα μια ημερίδα με τους
συνταγματολόγους/ πανεπιστημιακούς για να ξεκινήσει ο εναλλακτικός διάλογος. Δεν έχουν
υποχρέωση να πουν και να υποστηρίξουν την γνώμη τους; Πώς θα εμφανιστούν στο αμφιθέατρο με
μονολόγους σκοπιμότητας, όπως δυστυχώς γίνεται μερικές φορές;