Αγαπητέ Φοιτητή ... Έλα να ζωντανέψουμε το Πανεπιστήμιο

Δημοσιεύθηκε στην ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟ  2/3/2007 σελίδα 1 σελίδα 4

Αγαπητέ Φοιτητή,

Νιώθω έντονη την ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σου, να εκφράσω τον προβληματισμό μου για την επικρατούσα κατάσταση, για τον παραλογισμό που το τελευταίο διάστημα ζούμε σε αυτό, που ακόμη παρά τα τόσα προβλήματα του, θέλουμε και πρέπει να ονομάζουμε Πανεπιστήμιο.

Νιώθω έντονη την ανάγκη να βρεθώ μαζί σου στην αίθουσα διδασκαλίας, να βρεθώ μαζί σου στο εργαστήριο, να βρεθώ μαζί σου στους χώρους του τμήματος, στους χώρους εκείνους για τους οποίους έδωσες σκληρό αγώνα για να διασφάλισης την πρόσβαση. Θέλω να πιστεύω πως και εσύ νιώθεις σε κάποιο βαθμό, μικρό ή μεγάλο, την ίδια ανάγκη, γιατί θέλω να πιστεύω πως θεωρείς το Πανεπιστήμιο και το Τμήμα, και πρέπει να το θεωρείς, πρέπει να το θεωρούμε, «Ναό» της γνώσης. 

Απευθύνομαι σε σένα που νιώθεις πως κάποιοι άλλοι σου στερούν το δικαίωμα αυτής

της άμεσης επαφής, της ζύμωσης και του άμεσου προβληματισμού, της μόρφωσης,

της κατάκτησης της γνώσης.

Απευθύνομαι και σε σένα που, ίσως με την άγνοια σου, μου στερείς το Συνταγματικά

κατοχυρωμένο και θεμελιώδες δικαίωμα που μου παρέχει η Δημοκρατία, να μπορώ

να βρεθώ στους χώρους του Τμήματος, να προβληματιστώ μαζί σου, να ανταλλάξω

απόψεις για την σημερινή κατάσταση, να δώσω και εγώ τον αγώνα μου μαζί σου για

ένα καλύτερο Πανεπιστήμιο, για ένα Πανεπιστήμιο που θα εκπληρώνει την αποστολή

που του έχει αναθέσει, και τόση ανάγκη έχει, η Ελληνική κοινωνία.

Απευθύνομαι τέλος και σε σένα που δεν συμμετέχεις σε αυτή την διαδικασία αλλά

την παρακολουθείς, βαθιά, θέλω να πιστεύω, προβληματισμένος και με την αγωνία,

όλο και πιο έντονη για την επόμενη μέρα.

Τα επιχειρήματα σου, σε όποια κατηγορία από τις παραπάνω και αν ανήκεις, είναι

πολλά. Η αγωνία σου για την επόμενη μέρα είναι σίγουρα μεγάλη. Συμμερίζομαι τον

προβληματισμό σου, έχεις τα επιχειρήματα σου, έχω τα επιχειρήματα μου. Θέλω να

πιστεύω πως μπορούμε να επικοινωνήσουμε, και πρέπει να το κάνουμε, το

συντομότερο στους χώρους του Πανεπιστημίου.

Υπάρχει κάτι κοινό ανεξάρτητα από την κατηγορία στην οποία ανήκεις. Υπάρχει κάτι

που σε αφορά. Μας αφορά όλους. Άμεσα. Μια συνέπεια που μοιραία θα αποφέρει, αν

δεν έχει ήδη αποφέρει, η σημερινή κατάσταση. Και δυστυχώς δεν θα μπορείς, δεν θα

μπορούμε να αντιμετωπίσουμε όσο καλή διάθεση και να έχουμε. Μια συνέπεια που

είναι αναπόφευκτη με όποια εξέλιξη και αν έχει η σημερινή κατάσταση.

Η συνέπεια αυτή δεν είναι η απώλεια εξαμήνου, που πιθανόν για σένα να μην έχει

τόση σημασία. Είναι η κατάσταση στην οποία θα περιέλθει το Τμήμα σαν

αποτέλεσμα αυτής της επί μήνες δυσλειτουργίας του. Και δυστυχώς η κατάσταση

αυτή για να επανέλθει θα απατηθεί μια τουλάχιστο πενταετία, γιατί αυτός είναι ο

ελάχιστος χρόνος που απαιτείται ώστε οι 500 πρωτοετείς φοιτητές του επόμενου

ακαδημαϊκού έτους 2007-08, να «φτάσουν» στο Πτυχίο (250 αυτής της ακαδημαϊκής χρονιάς 2006-07 + 250 που αναπόφευκτα θα εισαχθούν για την επόμενη Ακαδημαϊκή χρονιά 2007-08.). 

Και η ερώτηση είναι απλή. Έχει το σημερινό Πανεπιστήμιο, έχει το Τμήμα μας, την

υποδομή να στηρίξει αποτελεσματικά το φορτίο αυτό; Έχει τις αίθουσες διδασκαλίας,

την εργαστηριακή υποδομή, το ανθρώπινο δυναμικό, την ψυχική αν θέλεις δύναμη,

να αναλάβει και επιτυχώς να φέρει σε πέρας ένα τέτοιο έργο;

Την απάντηση την ξέρουμε όλοι μας πολύ καλά, την ξέρει ακόμη και ο πρωτοετής

φοιτητής μας. Την υποστηρίζει χρόνια τώρα και μπορεί να τεκμηριώσει καλά το

Τμήμα. Και αυτή δεν είναι άλλη από την διαπίστωση πως ακόμη και ο αριθμός των

250 φοιτητών ανά έτος είναι υπερβολικός για να του παρέχει εκπαίδευση επιπέδου,

για να του παρέχει την εκπαίδευση που απαιτείται για να σταθεί ισάξια δίπλα και

απέναντι από τον Ευρωπαίο συνάδελφο του στην αυριανή ανταγωνιστική Ευρωπαϊκή

πραγματικότητα.

Ειλικρινά τρομάζω στην σκέψη πως την «επόμενη μέρα», την επόμενη ακαδημαϊκή

χρονιά θα πρέπει να εκπαιδεύσω στην αίθουσα διδασκαλίας, θα πρέπει να επιβλέψω

και να καθοδηγήσω στα εργαστήρια του τμήματος 500 φοιτητές. Τρομάζω στην

σκέψη πως θα πρέπει εσύ να μοιραστείς τους περιορισμένους πόρους του Τμήματος,

ανθρώπινους και υλικούς, με άλλους 500 συμφοιτητές σου. Τρομάζω με την σκέψη

πως θα πρέπει να το κάνεις αυτό για τα επόμενα 5 χρόνια. Τρομάζω στην σκέψη πως

εκ των πραγμάτων αυτό το Πανεπιστήμιο δεν θα μπορέσει να ανταποκριθεί στις

απαιτήσεις σου, δεν θα μπορέσει να σου δώσει αυτό για το οποίο έδωσες ένα μεγάλο

αγώνα για να κατακτήσεις, το δικαίωμα στην μόρφωση.

Και την ευθύνη σου, στο θέμα αυτό, την ευθύνη μας στο θέμα αυτό πρέπει να

αναλογιστούμε και να αναλάβουμε σεβόμενοι πρώτα τον εαυτό μας (αν θέλεις) και

στη συνέχει τον συμφοιτητή μας και τον δάσκαλο μας.

Σε περιμένω, στις αίθουσες διδασκαλίας, σε περιμένω στα εργαστήρια, στους χώρους

του Τμήματος, για να ζωντανέψουμε μαζί το «νεκρό» αυτό Πανεπιστήμιο που θέλω

να πιστεύω πληγώνει όχι μόνο εμένα αλλά και εσένα ακόμη περισσότερο.

Κλεάνθης Θραμπουλίδης

Αν. Καθηγητής

Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών & Τεχνολογίας Υπολογιστών.