Από τον ΑΝΤΩΝΗ ΕΦΡΑΙΜΙΔΗ[i]
Στην όπερα «Μπορίς Γκοντουνόφ» του Μουσσόργκσκυ υπάρχει ένας συμβολικός
ρόλος, αυτός του λεγόμενου «αγαθού ηλίθιου», που μοιρολογεί για το πεπρωμένο
της πατρίδας του, της Ρωσίας, εν είδει αρχαιοελληνικού χορού, καθώς
παρακολουθεί τις εξελίξεις που οδηγούν την χώρα του στον γκρεμό. Τα τελευταία
τέσσερα χρόνια, ως μέλος του Συμβουλίου Ιδρύματος (ΣΙ) του Εθνικού Μετσόβιου
Πολυτεχνείου (ΕΜΠ), υπήρξα μάρτυρας καταστάσεων που με ταύτισαν με τον «αγαθό
ηλίθιο» του Μουσσόργκσκυ. Τούτο το άρθρο είναι το μοιρολόι μου για το μέλλον
της πατρίδας μου μέσα από τον φακό της εκπαίδευσης στα ΑΕΙ.
Αν και γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Ελλάδα (όπου και αποφοίτησα από το ΕΜΠ),
έζησα και εργάστηκα στο εξωτερικό (κυρίως στις ΗΠΑ), χωρίς όμως να διακόψω τη
στενή επαφή μου με τις εξελίξεις στην χώρα μας. Ιδίως με τα ελληνικά Ανώτατα
Εκπαιδευτικά Ιδρύματα η επαφή μου ήταν συνεχής, στενή και ζωντανή. Έτσι,
γνώριζα και βίωνα την κατρακύλα και το χάλι των ΑΕΙ. Κυριολεκτικά πενθούσα, και
συνάμα οργιζόμουν, όταν έβλεπα την ανείπωτη αποσύνθεση των ναών της γνώσης και
έρευνας της χώρας. Η διαστροφή των εννοιών της δημοκρατίας και του ρόλου των
σχολείων και πανεπιστημίων, οι καταλήψεις, η άνοδος της αλητείας σε ηγετικές
θέσεις, η παραφθορά της εκπαιδευτικής διαδικασίας, το μουντζούρωμα κάθε τετραγωνικού
μέτρου λευκού τοίχου, οι ύβρεις, οι προπηλακισμοί των καθηγητών, η απαξίωση του
διδακτικού και ερευνητικού έργου, μου ήσαν γνωστά και με έκαναν να θέλω να
κλάψω. Όταν λοιπόν ψηφίστηκε ο νόμος 4009 το 2011, που σηματοδότησε μια
συγκλονιστική στροφή της πορείας της Ανώτατης Παιδείας στην χώρα προς τον
εκσυγχρονισμό, ήμουν από τους πρώτους που όχι μόνο επιδοκίμασαν και
ζητωκραύγασαν, αλλά και που αναζήτησαν ενεργό συμμετοχή για να επιταχύνουν την
απαγκίστρωση και απεγκλωβισμό του εκπαιδευτικού συστήματος, δηλαδή του πιο
σημαντικού πυλώνα στήριξης της χώρας, από τον δρόμο προς την αποτελμάτωση και
τον μαρασμό. Σχεδόν παντού ο νόμος χαιρετίστηκε με ενθουσιασμό. Εκτός βέβαια
από όσους έβλεπαν ότι τα περιθώρια ασυδοσίας στένευαν. Σε αυτούς κατατάσσονται οι πρυτάνεις, οι
φοιτητοπατέρες, οι συνδικαλιστές και τα κόμματα της Αριστεράς που στεγάζουν
τους περισσότερους από αυτούς. Αλλά, και
αυτό είναι το πιο επώδυνο, και από μερικούς άλλους που υποκριτικά και σιωπηλά
εξύφαιναν την υπονόμευσή του.
