Όταν
δημοσιεύεις ή παρουσιάζεις μια εργασία, δεν σε πιάνει πανικός ή κρύος ιδρώτας
όταν κάποιος άλλος ζητήσει να εκφράσει μια διαφορετική άποψη, να κάνει κριτική,
να παρουσιάσει μια διαφορετική θέση. Έστω και αν το έχεις κάνει και αυτό.
Θεωρείς πως οι ερωτήσεις, τα σχόλια, οι κριτικές, ή άλλη άποψη ενισχύουν την
εργασία σου.
Αυτά βέβαια, αν
είσαι σίγουρος πως από κάτω υπάρχει ένα solid background. Αλλιώς, σε πιάνει πανικός, σε λούζει κρύος ιδρώτας στην πρώτη ερώτηση.
Πριν ακόμη αυτή διατυπωθεί.
Αν βέβαια
μπορείς, αξιοποιείς τις διασυνδέσεις σου για να αποφύγεις τις ερωτήσεις, τις
κρητικές, την άλλη άποψη. Πας απευθείας στα χειροκροτήματα. Και αυτό έμαθες πως
είναι επιτυχία. Και δυστυχώς αυτό έμαθε και η χώρα.
Αυτά ισχύουν
για τους Μηχανικούς. Για τους ποιητές; Δεν ξέρω. Θα ρωτήσετε άλλον.
Στο θέμα μας
τώρα. Την Αξιολόγηση του Τμήματος. Αφήστε με να έχω διαφορετική άποψη. Όταν
μετά από 17 χρόνια επαναλαμβάνεις κάτι, θέλεις, το λιγότερο, να το κάνεις το
ίδιο καλά όπως πριν από 17 χρόνια.
Αυτό για όσους
είχαν την τύχη να συμμετέχουν σε εκείνη την αξιολόγηση. Για όσους δεν την
είχαν, απλά τους εύχομαι να έχουν αυτή την τύχη στο μέλλον. Αξίζει όμως να το
επιδιώξουν. Ίσως και να είναι εκεί η διαφορά του παλιού από του νέου.
Και για να μπω
και εγώ στο κλίμα, «Μπράβο! σε όλους σας». (Για ευνόητους λόγους δεν μπορώ να
συμπεριλάβω τον εαυτό μου)
Κλεάνθης
Θραμπουλίδης
ΥΓ
Από παρέμβαση στα πλαίσια της εξωτερικής αξιολόγησης του Τμήματος
