Κανείς.
Είναι η απάντηση στην ερώτηση που βάζει κλείνοντας το άρθρο του «Εκπαιδευτικοί
παραλογισμοί» στο "Βήμα της Κυριακής", 23 Ιουλίου 2006, ο κ Γιάννης Μαρίνος. Ούτε οι πρυτανικές αρχές,
ούτε το Υπουργείο παιδείας, ούτε η ειδική υπηρεσία διαχείρισης του ΕΠΕΑΕΚ.
Είμαι σίγουρος ότι ο κ. Γιάννης Μαρίνος γνωρίζει την απάντηση. Εγώ την αναζήτησα με ένα σύνολο από ενέργειες τα τελευταία χρόνια και λίγο έλειψε να έχω το τέλος του άτυχου συνάδελφου Στέλιου Αλεξανδρόπουλου. Αναμφίβολα η δημοσιοποίηση της υπόθεσης Αλεξανδρόπουλου έβαλε φρένο στις επιδιώξεις των συναδέλφων μου που επεδίωκαν την καταδίκη μου καθώς οι ενέργειες μου «δυσφημούσαν» και «χαλούσαν την εικόνα» του Τμήματος και του Πανεπιστημίου γενικότερα.
Η κατάσταση είναι τόσο τραγική που είμαι σίγουρος δεν μπορείτε να φανταστείτε. Όταν τον Φλεβάρη του 2005 αποφάσισα να βγω από τα όρια του Τμήματος και απευθύνθηκα στον Αντιπρύτανη Ακαδημαϊκών υποθέσεων διεκδικώντας μια καλύτερη κατάσταση στην εκπαιδευτική διαδικασία (καθώς είχα τολμήσει να ζητήσω την καταγραφή του εργαστηριακού έργου του Τμήματος – ενέργεια που χαρακτηρίστηκε προσπάθεια αξιολόγησης) δεν μπορούσα και εγώ να φανταστώ την δύναμη του κατεστημένου που κυριολεκτικά συντρίβει κάθε αντίδραση στην υπάρχουσα κατάσταση. Η εικόνα που είχα βέβαια τότε ωχριά μπροστά στην εικόνα που αποκάλυψαν τα γεγονότα που ακολούθησαν. Μια εικόνα που δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ όταν ξεκινούσα αυτό τον αγώνα-πείραμα. Το άρθρο του Βήματος της 21/5/2006 με τίτλο «Ποιος «σκότωσε» τον Αλεξανδρόπουλο» αποκαλύπτει ένα μεγάλο, ελπίζω, μέρος της.
Έχει απόλυτο δίκαιο
ο κ. Μαρινος ότι “καμία σχεδόν ουσιαστική βελτίωση δεν θα υπάρξει με την αύξηση των
κονδυλίων του κρατικού προϋπολογισμού” αν προηγουμένως δεν “βελτιωθεί ριζικά ο
τρόπος λειτουργίας του εκπαιδευτικού μας συστήματος”. Ενδεικτικό παράδειγμα
προς την κατεύθυνση αυτή παραθέτω στη συνέχεια.
Το Τμήμα (όπως συνέβη με τα περισσότερα πανεπιστημιακά τμήματα) πήρε 600.000 Ευρώ για την αναβάθμιση του προπτυχιακού προγράμματος σπουδών. Σαν μέλος της επιτροπής διαχείρισης του έργου ζήτησα την καταγραφή της τρέχουσας κατάστασης (μαθημάτων και εργαστηρίων). Η ενέργεια θεωρήθηκε προσπάθεια αξιολόγησης, όπως ήδη ανέφερα και δεν υιοθετήθηκε. Θα μου πείτε, μα είναι δυνατόν να αναβαθμίζετε κάτι που δεν έχετε καταγράψει; Στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, η απάντηση είναι, Ναι!. Στη συνέχεια σαν μέλος της επιτροπής διαχείρισης ζήτησα να δω τα οικονομικά του προγράμματος. Αυτό δεν μου επετράπει με το επιχείρημα πως αυτά αποτελούν “προσωπικά δεδομένα” των ατόμων (Μεταπτυχιακών φοιτητών) που πληρώθηκαν από αυτό. Η απάντηση που πήρα σ1 σ2 (μετά από επιμονή ενάμιση μήνα) από την ειδική υπηρεσία διαχείρισης του ΕΠΕΑΕΚ (και μάλιστα προσωπικά από τον Ειδικό γραμματέα διαχείρισης – γεγονός που αποδεικνύει την σημασία (;) του ερωτήματος μου ) στο απλό ερώτημα μου με διαβεβαιώνει ότι έχουν πετύχει το δεύτερο καλύτερο ποσοστό απορρόφησης. Φαίνεται πως ακόμη δεν ήμαστε σε επίπεδο να μας προβληματίζει η αποτελεσματική αξιοποίηση της όποιας χρηματοδότησης αλλά το μόνο που μας απασχολεί είναι η απορροφητικότητα. Και ας τελείωσε το πρόγραμμα ΕΠΕΑΕΚ για την αναβάθμιση του προπτυχιακού προγράμματος σπουδών χωρίς να γίνει η παραμικρή αλλαγή στον οδηγό προγράμματος σπουδών του τμήματος.
Η αλληλογραφία που κοινοποίησα στο υπουργείο Παιδείας για να πιέσω την Πρυτανεία του Πανεπιστημίου Πατρών να ασχοληθεί με το θέμα με οδήγησε σε παράλληλους με τον Στέλιο δρόμους. Εγώ κατάφερα να αντέξω, τουλάχιστο μέχρι σήμερα καθώς η προσπάθεια του κατεστημένου να με «αποβάλει» συνεχίζεται, ο Στέλιος όμως δεν τα κατάφερε, εκεί το σύστημα κτύπησε πιο αποτελεσματικά. Το υγιές κομμάτι του εκπαιδευτικού μας συστήματος δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει και για πόσο ακόμη. Η απόλυτη απελπισία ήρθε όταν διαπίστωσα πως δεν μπορεί να υπάρξει αντίδραση γιατί το σύστημα δεν έχει μηχανισμούς ελέγχου και διασφάλισης της αποτελεσματικής και προς όφελος της κοινωνίας λειτουργίας του ή οι μηχανισμοί αυτοί αν υπάρχουν δεν ενεργοποιούνται από κανέναν.
Νομίζω πως δεν έχω άλλα όπλα στην διάθεση μου στην προσπάθεια να βελτιωθεί κάτι στην “εκπαιδευτική μας αθλιότητα”. Στο ίδιο συμπέρασμα φτάνουν και εγκαταλείπουν, ο ένας μετά τον άλλον οι ελάχιστοι συνάδελφοι που αρχίζουν τέτοιου είδους ενέργειες.
Η απάντηση (σελίδα 1 σελίδα 2) της Ειδικής Υπηρεσίας Διαχείρισης του Υπουργείου Παιδείας
