Όλο και πιο συχνά ακούμε το τελευταίο διάστημα την φράση αυτή από Πανεπιστημιακούς. Για τον φοιτητή που επανειλημμένα αντιγράφει, για τον φοιτητή που επανειλημμένα καταστρέφει τη Δημόσια περιουσία, για τον φοιτητή που επανειλημμένα ασκεί βία. Προσωπικά την εκλαμβάνω ως αποποίηση των ευθυνών που η Πολιτεία και η κοινωνία μας έχει αναθέσει.
«Δεν είμαι υπέρ των πειθαρχικών μέτρων…» Όλο και πιο συχνά το επικαλούνται και φυσικά το εφαρμόζουν ο δάσκαλος, ο καθηγητής της Δευτεροβάθμιας, ο καθηγητής Πανεπιστημίου. Τι μήνυμα δίνουν άραγε στον αυριανό Πολίτη; Μας ενοχλεί πολύ όταν το επικαλούνται και το “εφαρμόζουν” ο υπάλληλος της εφορίας και της Πολεοδομίας (με το αζημίωτο βέβαια) για τους παραβάτες των σχετικών νόμων, ο Διευθυντής της Κλινικής για τον ασυνείδητο γιατρό, ο … Γιατί να μην το πει και ο Αστυνομικός Διευθυντής για τον Αστυνομικό που «όπλισε» τον φονιά, και ο Δικαστής που θα κληθεί να τον δικάσει; Γιατί να μην το πει και εφαρμόσει και ο Αστυνομικός για τον παραβάτη;
Γιατί μας ενοχλεί όταν το επικαλούνται και το εφαρμόζουν (ευτυχώς ορισμένοι) Ευρωπαίοι εταίροι μας σχετικά με την επιβολή πειθαρχικών μέτρων στην Τουρκία (για παράδειγμα) για την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων;
παραθέτω από το ενδιαφέρον άρθρο-παρέμβαση του Παναγιώτη Ήφαιστου από το Πανεπιστήμιο Πειραιώς σε μια από πρώτο χέρι περιγραφή και ανάλυση των πρόσφατων γεγονότων της παρεμπόδισης της καθολικής ψηφοφορίας.
ΑπάντησηΔιαγραφή«Σε μικρά ή στρεβλά μυαλά δεν χωρεί η διάκριση μεταξύ άνομης βίας και νομιμοποιημένης βίας: Πολλοί ξεχνούν ή δεν ξέρουν πως από την νοερή εκείνη στιγμή που περάσαμε από την βαρβαρότητα στην εποχή του πολιτισμού, η άσκηση νομιμοποιημένης βίας στις ενδοκρατικές σχέσεις είναι προϋπόθεση ευταξίας και δικαιοσύνης και vice versa. Γι’ αυτό δεν κατανοούν το αυτονόητο, πως δηλαδή η άσκηση νομιμοποιημένης βίας –στην περίπτωσή μας η διαφύλαξη του ακαδημαϊκού ασύλου κατά εγκληματικών πράξεων– είναι προϋπόθεση πολιτισμένου πολιτικού βίου. Την δικαιοσύνη, εξάλλου, δεν την ορίζει ο καθείς με ένα λοστό στο χέρι ή μια μολότοφ. Αυτό είναι βαρβαρότητα. Στην εποχή του πολιτισμού ο καθείς αγωνίζεται για την δική του δικαιοσύνη –φιλελεύθερη, κομμουνιστική, σοσιαλιστική, ισλαμική ή όπως αλλιώς ορίζεται– στο πλαίσιο του συντεταγμένου και εύτακτου πολιτικού βίου. …»